We waren eigenlijk van plan om alleen Shogun te spelen, maar omdat bleek dat Eduard pas later aanwezig kon zijn dan ik eerst dacht, was er voor de anderen nog een mooie gelegenheid om eerst War on Terror te spelen.
Dat werd vrij vlot gewonnen door Lairnaedon. Het was al snel duidelijk dat hij er qua inkomsten en ruimte goed voorstond, en het benodigde aantal victory points kwam spoedig binnen bereik. In eerste instantie wist Vincere hem nog wel tegen te houden met een atoombom, maar niet veel later lukte het toch, mede omdat Killerbee en Fandath zaten te suffen en er ondanks ruime mogelijkheden niet veel tegen deden.
De eindstand:
(groen-Lairnaedon; rood-Killerbee; roze-Vincere; blauw-Fandath)
Voordeel van dit vlotte verloop was wel, dat we juist klaar waren tegen de tijd dat Eduard arriveerde. Daarmee was het tijd voor het echte werk: Shogun. Het is een spel uit de Game Master serie van Milton Bradley en speelt in het feodale Japan. Qua uitvoering lijkt het wel wat op Axis&Allies, met veel goed vormgegeven plastic figuren (toch aardiger dan de kartonnen countertjes die veel andere spellen kenmerken).
Anders dan bij A&A zijn er geen vaste beginopstellingen: iedereen krijgt willekeurig 13 provincies aangewezen die bezet worden met kleine legers, en beschikt daarnaast over drie sterkere legers die aangevoerd worden door een bevelhebber, de daimyo. Als je alledrie je daimyo's kwijt bent, ben je uitgeschakeld.
Na uitdelen van de provincies is het zaak, je troepen enigszins te concentreren in gebieden waar je veel provincies hebt, en omdat dat door het toeval bepaald wordt, is het maar afwachten hoe dat uitpakt. Bij ons stond het kort na het begin zo:
(groen-Lairnaedon; rood-Killerbee; paars-Vincere; blauw-Fandath; oranje-Eduard)
Een lastige situatie, waarin geografisch gezien waarschijnlijk Vincere en Lairnaedon er het beste voor stonden. Op het langwerpige speelbord (tja - Japan) is het namelijk veel prettiger om aan de rand te zitten dan in het midden (zoals Fandath, die met veel tegenstander tegelijk rekening moest houden). Killerbee's manschappen stonden wat ongelukkig verdeeld, hoewel hij uiteindelijk in het verre noorden een redelijke positie wist op te bouwen. Eduard zat met twee losse gebieden, en verloor bovendien al snel een daimyo door een actie van Fandath, die er in dit stadium vrij goed voor leek te staan.
Daarna golfde het spel wat heen en handhaafde iedereen zich korte tijd min of meer, tot er vrij snel achter elkaar een serie slachtoffers vielen: eerst verloor Lairnaedon een daimyo door toedoen van Fandath, maar die maakte in diezelfde ronde een taktische fout waardoor Eduard revanche kon nemen voor zijn eerdere verlies. Uiteraard kwamen deze ontwikkelingen vooral de overige twee spelers ten goede.
Killerbee profiteerde als eerste en schakelde niet lang daarna Lairnaedon uit, waardoor hij zowel de rode als de groene legers beheerste:
Op dat moment leek hij de belangrijkste kandidaat voor de overwinning, maar met name Eduard begon daar iets aan te doen. Vincere zette intussen de aanval op Fandath in, die er niet in slaagde om zich te handhaven, nog een daimyo verloor en zich uiteindelijk genoodzaakt zag, met de schamele resten van zijn leger naar een klein eilandje uit te wijken om daar de rest van de strijd gade te slaan. Intussen probeerde Eduard dapper om Killerbee onderuit te halen (wat hem de overwinning bezorgd zou hebben), maar dat lukte uiteindelijk niet.
Het was intussen laat geworden, dus we zijn er maar mee opgehouden. Helemaal duidelijk was het nog niet in de slotpositie, maar het had er wel alle schijn van dat Vincere de winst zou gaan binnenhalen, ook al was hij door onwaarschijnlijk veel dobbelpech intussen een daimyo kwijtgeraakt:
Al met al een aardig spel, wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar, ook is de door toeval bepaalde beginopstelling niet iets waar ik echt enthousiast over ben.
