Hierbij tevens een uitnodiging voor mensen die mee zouden willen spelen!
Dit is je kans om op avontuur te gaan met drie van de grootse (goedaardige) helden van Ethannion! Hun roem is ongekend! evenals hun door het goede leven gekweekte fatterigheid
Problemen in Súdbataar? - sessie 14 september plaats vrij
De sessie staat vast op dinsdag 14 september bij mij thuis. Vanaf 18u welkom om mee te eten.
Hierbij tevens een uitnodiging voor mensen die mee zouden willen spelen!
Dit is je kans om op avontuur te gaan met drie van de grootse (goedaardige) helden van Ethannion! Hun roem is ongekend! evenals hun door het goede leven gekweekte fatterigheid
Hierbij tevens een uitnodiging voor mensen die mee zouden willen spelen!
Dit is je kans om op avontuur te gaan met drie van de grootse (goedaardige) helden van Ethannion! Hun roem is ongekend! evenals hun door het goede leven gekweekte fatterigheid
"Stop! Jullie komen niet langs mij! Glupert heeft jullie snode plannen door!"
-
Lairnaedon
- Evil Overlord
- Berichten: 983
- Lid geworden op: dinsdag 28 september 2004, 0:34
Ik heb niet zoveel zin om met Jenna verder te gaan. Wat kan ik als nieuw character maken (class, lvl etc.)? Bij gebrek aan reactie transponeer ik gewoon de ability scores van Jenna naar mijn nieuwe sheet.
Laatst gewijzigd door Vincere op maandag 30 augustus 2010, 14:01, 1 keer totaal gewijzigd.
Dulce et decorum est pro alea mori.
-
Lairnaedon
- Evil Overlord
- Berichten: 983
- Lid geworden op: dinsdag 28 september 2004, 0:34
We hebben altijd onder het "play what you like" thema gespeeld, dus ik zou zeggen kies iets leuks. Je kent de setting en het thema, dus jou kennende Vin, kom je er echt wel uit 
Waarschijnlijk met een briljante toevoeging 
Karma, erg tof dat je ook komt. Laten we de drive van afgelopen weekend vasthouden. En uiteraard de drive van deze characters weer oppakken!
14e staat nu onherroepelijk gebrandmerkt in mijn kalender.
Tijn, mogen we allemaal onze eigen herintroductie maken? Beetje zoals bij Karma... allemaal een beetje storytelling vrijheid. De stijl spreekt mij iig erg aan.
Waarschijnlijk met een briljante toevoeging Karma, erg tof dat je ook komt. Laten we de drive van afgelopen weekend vasthouden. En uiteraard de drive van deze characters weer oppakken!
14e staat nu onherroepelijk gebrandmerkt in mijn kalender.
Tijn, mogen we allemaal onze eigen herintroductie maken?
Beetje zoals bij Karma... allemaal een beetje storytelling vrijheid. De stijl spreekt mij iig erg aan.
@vincere: maak maar iets nieuws! zou alleen leuk zijn als er wel een link is met jenna verhaals-gewijs. geeft de rest van de spelers ook gelijk aansluiting met je personage. en nee, je mag niet het jongere tienerzusje van jenna spelen. class/lvl maakt niet uit. (neem als guideline lvl 10/12 ofzo)
@karma: tof dat je mee wil doen! het thema is een beetje 'retired heroes' dus zou leuk zijn om daar op in te haken
mag wel een wat hoger lvl character zijn dus, maar met wat (menselijke) flaws!
Voor info over goden zie:
http://www.roleplayers.nl/phpBB2/viewto ... ight=sunee
@lairnaedon: begin van de sessie is de samenkomst van de personages in Avo Sul, waar allen ontboden zijn door Merabo. Intro is een goed idee. wat betreft dat dik zijn: mss niet, maar bouw wel een andere flaw in
@karma: tof dat je mee wil doen! het thema is een beetje 'retired heroes' dus zou leuk zijn om daar op in te haken
mag wel een wat hoger lvl character zijn dus, maar met wat (menselijke) flaws! Voor info over goden zie:
http://www.roleplayers.nl/phpBB2/viewto ... ight=sunee
@lairnaedon: begin van de sessie is de samenkomst van de personages in Avo Sul, waar allen ontboden zijn door Merabo. Intro is een goed idee. wat betreft dat dik zijn: mss niet, maar bouw wel een andere flaw in
"Stop! Jullie komen niet langs mij! Glupert heeft jullie snode plannen door!"
-
Lairnaedon
- Evil Overlord
- Berichten: 983
- Lid geworden op: dinsdag 28 september 2004, 0:34
Tijn, heb net mijn oude sheet en boeken opgehaald bij mijn ouders. Jenna was lvl. 7. Spelen we op dat level verder, of 10-12 zoals je eerder tegen mij zei?
Kan me vast nog wel een hoop herinneren, maar moet zo weg. Ik zou in ieder geval graag Harald Knipper van de Avorum Heraut willen zien, en vertaalwonder Alei Astof.
Kan me vast nog wel een hoop herinneren, maar moet zo weg. Ik zou in ieder geval graag Harald Knipper van de Avorum Heraut willen zien, en vertaalwonder Alei Astof.
Dulce et decorum est pro alea mori.
Bijvoorbeeld...
Harald Knipper
Een woest, barbaars uitziende man. Spierballen als voetballen en een machtige blonde baard en haar tot over zijn schouder. (doch keurig bijgehouden) Kleedt zich niet als barbaar, maar het komt wel zo over door zijn lichaamsbouw. Hij is schrijver en 'beeldenmaker' voor de Avorum Heraut, met als specialisatie avonturiersverhalen en avonturiersgroepen. Opgegroeid in een barbaarse stam in het noorden die leeft van de jacht en plundering. Op een dag kwam hij een oude monnik tegen die hij met zijn zwaard wilde klieven. De monnik hield zijn boek boven zijn hoofd als bescherming en wonderbaarlijk genoeg kwam het zwaard van Harald er niet doorheen. Toen Harald de monnik vroeg hoe het kwam dat het boek zijn zwaard tegen kon houden terwijl een eikenhouten schild hier nog nooit in was geslaagd antwoordde de monnik (Bonus Fatigus) "de pen is machtiger dan het zwaard". Dus brak Harald de nek van de monnik en ging op huis aan.
Locatie: Avorum Heraut (in de wijk Berg (zuidwesten van Avorum) / klein appartementje)
Harald was echter gefascineerd door de laatste woorden van de monnik en raakte zijn gevoel met de barbarengroep kwijt. Hij trok naar de grote stad (Avorum) en kwam hier in aanraking met poezie en de literaire kunsten. Zo kwam hij bij de Avorum Heraut terecht als reporter van avontuurlijke gebeurtenissen. Met zijn toverdoos maakt hij impressies van wat hem voorkomt als avontuurlijke gebeurtenissen.
Harald Knipper
Een woest, barbaars uitziende man. Spierballen als voetballen en een machtige blonde baard en haar tot over zijn schouder. (doch keurig bijgehouden) Kleedt zich niet als barbaar, maar het komt wel zo over door zijn lichaamsbouw. Hij is schrijver en 'beeldenmaker' voor de Avorum Heraut, met als specialisatie avonturiersverhalen en avonturiersgroepen. Opgegroeid in een barbaarse stam in het noorden die leeft van de jacht en plundering. Op een dag kwam hij een oude monnik tegen die hij met zijn zwaard wilde klieven. De monnik hield zijn boek boven zijn hoofd als bescherming en wonderbaarlijk genoeg kwam het zwaard van Harald er niet doorheen. Toen Harald de monnik vroeg hoe het kwam dat het boek zijn zwaard tegen kon houden terwijl een eikenhouten schild hier nog nooit in was geslaagd antwoordde de monnik (Bonus Fatigus) "de pen is machtiger dan het zwaard". Dus brak Harald de nek van de monnik en ging op huis aan.
Locatie: Avorum Heraut (in de wijk Berg (zuidwesten van Avorum) / klein appartementje)
Harald was echter gefascineerd door de laatste woorden van de monnik en raakte zijn gevoel met de barbarengroep kwijt. Hij trok naar de grote stad (Avorum) en kwam hier in aanraking met poezie en de literaire kunsten. Zo kwam hij bij de Avorum Heraut terecht als reporter van avontuurlijke gebeurtenissen. Met zijn toverdoos maakt hij impressies van wat hem voorkomt als avontuurlijke gebeurtenissen.
"Stop! Jullie komen niet langs mij! Glupert heeft jullie snode plannen door!"
Rolaf Vrooman
Met zijn lichtpaarse mantel, dure zijde-achtige gewaden en de diverse gouden 'eerbetuiging' kettingen om, maakt Roelof desondanks vooral de eerste indruk als een klein dik onderdeurtje. Een kop kleiner dan de gemiddelde man en met zijn pofferige handen beringd vol met sprankelend geslepen duurste bergsteen, komt hij de ruimte binnengestapt alsof de wereld van hem is -en door zijn positie is hij ook de meerdere van vele edelman.
Ronde bierbuik onder een pafferig gezicht, lijkt hij te bestaan uit twee ballen. Een kleine rond -kalende- hoofd op een enorme bierbuik.
Hij is een zeer bekwaam spreker. Al blabbert hij ook vaak genoeg met zijn volle wangen er maar een beetje op los, weet maar de helft van de monikken waar hij het over heeft, maar roept toch maar achteraf, heil aan Helios. Vaak heeft hij op zulks momenten ook een bierkan of heilige wijnkroes in de hand.
Rolaf is onderbisschop (of soortgelijk iets) van de orde van Helios (of een passend geloof).
Naar men zegt is hij zeer bedreven en ligt hoog in de gunst van de goden. Niet voor niets is hij onderbisschop (of soortgelijks). Onderhoofd of de Nek wordt hij wel genoemd. Of de onderkin als men zeker weer dat hij niet luistert.
Buitendeurs reist hij het liefst vanaf de rug van een ezel. Een edel dier, zo men gelooft, en Rolaf, laat gelovigen de hoeven kussen als zegen.
In feite is Rolaf best dik, maar toch best bedreven in vechtkunst. Als jongeling ging hij vaak jagen op Noordelijke magiestrijders.
Naast een goddelijk arsenaal aan spreuken en goddelijke inspiratieliederen, gebruikte hij in die desolate plaatsen, ook net zo vaak zijn talent om iemand met een gezegende morgenster faliekant de hersen in te rammen. Van voren of van achter.
Kwaadaardige stemmen zeggen dat Rolaf gretig, achterbaks, op machtsbezeten, slecht humeurig en uitermate ijdel is.
Onlangs denken mensen dat hij uit is op een huwelijk met Reginalina Grutjes van Parelli, dochter van Graaf Grutjes van Parelli, enkel voor het goud ehh goed. Maar hijzelf verzekerd dat hun relatie enkel vanuit 't spirituele bezien moet worden, en haar in het reine met Helios te stellen.
Deze verhalen zijn natuurlijk totaal onpasselijk voor zo'n hoog gezeten heiligman, en berust allersinds zeker en vast, enkel en alleen (echt waar!) alleen maar roddelpraat van kwaadwillenden.
In gevecht wikkeld hij zich in de zegen van Helios, pompt spieren met hetlicht van Helios, wapent zich met het heilige wapen van Helios, en weet zodoende wonderwaarlijk zeer goed zijn mannetje te staan. Zelfs zonder ezel kan hij korte afstanden snel overbruggen. Maar staat dan wel te hijgen.
Met zijn lichtpaarse mantel, dure zijde-achtige gewaden en de diverse gouden 'eerbetuiging' kettingen om, maakt Roelof desondanks vooral de eerste indruk als een klein dik onderdeurtje. Een kop kleiner dan de gemiddelde man en met zijn pofferige handen beringd vol met sprankelend geslepen duurste bergsteen, komt hij de ruimte binnengestapt alsof de wereld van hem is -en door zijn positie is hij ook de meerdere van vele edelman.
Ronde bierbuik onder een pafferig gezicht, lijkt hij te bestaan uit twee ballen. Een kleine rond -kalende- hoofd op een enorme bierbuik.
Hij is een zeer bekwaam spreker. Al blabbert hij ook vaak genoeg met zijn volle wangen er maar een beetje op los, weet maar de helft van de monikken waar hij het over heeft, maar roept toch maar achteraf, heil aan Helios. Vaak heeft hij op zulks momenten ook een bierkan of heilige wijnkroes in de hand.
Rolaf is onderbisschop (of soortgelijk iets) van de orde van Helios (of een passend geloof).
Naar men zegt is hij zeer bedreven en ligt hoog in de gunst van de goden. Niet voor niets is hij onderbisschop (of soortgelijks). Onderhoofd of de Nek wordt hij wel genoemd. Of de onderkin als men zeker weer dat hij niet luistert.
Buitendeurs reist hij het liefst vanaf de rug van een ezel. Een edel dier, zo men gelooft, en Rolaf, laat gelovigen de hoeven kussen als zegen.
In feite is Rolaf best dik, maar toch best bedreven in vechtkunst. Als jongeling ging hij vaak jagen op Noordelijke magiestrijders.
Naast een goddelijk arsenaal aan spreuken en goddelijke inspiratieliederen, gebruikte hij in die desolate plaatsen, ook net zo vaak zijn talent om iemand met een gezegende morgenster faliekant de hersen in te rammen. Van voren of van achter.
Kwaadaardige stemmen zeggen dat Rolaf gretig, achterbaks, op machtsbezeten, slecht humeurig en uitermate ijdel is.
Onlangs denken mensen dat hij uit is op een huwelijk met Reginalina Grutjes van Parelli, dochter van Graaf Grutjes van Parelli, enkel voor het goud ehh goed. Maar hijzelf verzekerd dat hun relatie enkel vanuit 't spirituele bezien moet worden, en haar in het reine met Helios te stellen.
Deze verhalen zijn natuurlijk totaal onpasselijk voor zo'n hoog gezeten heiligman, en berust allersinds zeker en vast, enkel en alleen (echt waar!) alleen maar roddelpraat van kwaadwillenden.
In gevecht wikkeld hij zich in de zegen van Helios, pompt spieren met hetlicht van Helios, wapent zich met het heilige wapen van Helios, en weet zodoende wonderwaarlijk zeer goed zijn mannetje te staan. Zelfs zonder ezel kan hij korte afstanden snel overbruggen. Maar staat dan wel te hijgen.
Talwyn Forender (Transmuter 10) is geboren in [...], een grote dwergengemeenschap in de Grimbergen met ca. 1200 inwoners. Veel van hen werken in de naburige mijnen, smidse en hoogovens. De Forender hebben een lange familiegeschiedenis van bouwmeesters en ingenieurs, en ook Talwyn was voorbestemd om in de voetstappen van zijn voorvaderen te treden. In zijn jeugd viel hij op door zijn scherpe inzicht en gevoel voor ontwerpen. De krijgskunst ligt hem niet, hoewel hij wel een rudimentaire militia-training heeft moeten ondergaan, voor het geval dat Hamnyr verdedigd zou moeten worden. Liever vermeed hij gevechten en besteedde hij zijn tijd aan tekenen, rekenen of luisteren naar de verhalen over de machtige dwergenwerken van weleer. Toen hij echter ouder werd, botste hij steeds vaker met zijn conservatieve vader en grootvader, beiden architect. Zij werkten liever met oude, beproefde methoden, terwijl Talwyn vernieuwend te werk wilde gaan, en magie wilde inzetten. Toen bleek dat zij Talwyn niet ondersteunden in zijn verlangen hier mee aan de slag te gaan, besloot hij [...] te verlaten om op zoek te gaan naar iemand die hem verder wilde opleiden. Hij trok naar Carmine, en probeerde daar een magiër te vinden die hem zou kunnen helpen. Deze verwees hem door naar het mijnwerkersgilde, waar ze hem misschien wel wilden aannemen. Talwyn kon, zonder de financiële steun van zijn familie, echter niet voldoen aan de kosten die het gilde voor zijn opleiding moest maken. Daarom besloot hij een beurs aan te vragen, zodat hij gratis kon studeren, maar daarna wel evenzoveel jaren in dienst van de kroon moest treden om de schuld terug te betalen. Toen de Leperkanen in opstand kwamen en het mijnwerkersgilde opbliezen, trad hij in dienst bij generaal Archibald V van Carmine, waar hij deel uitmaakte van de genie van het Negende Legioen...
Talwin draagt een grijze broek met daaroverheen een blauw katoenen shirt (geen knopen aan de voorkant, wel manchetten) waarop het wapen van Carmine is geborduurd. Hij draagt stevige wandelschoenen en een leren oliejas. Verder een breedgerande hoed en leren handschoenen. De hoed heeft een blauwe band met een lijsterveer erin (zijn familiar is een lijster genaamd Jenna). Hij heeft een quarterstaff van 1m50, met een metalen ring om de onderkant tegen slijtage. Om de 10 cm zit er een knop, zodat de staf als meetstok gebruikt kan worden (bouwmeester/engineer). De bovenkant van de staf loopt taps toe, zoals een koevoet, zodat er in stenen of rots getikt kan worden, om losse brokken naar beneden te halen. Verder op zijn rug een backpack met allerhande zooi.
Verzin zelf maar wat er met hem is gebeurd op weg naar Súdbataar.
Talwin draagt een grijze broek met daaroverheen een blauw katoenen shirt (geen knopen aan de voorkant, wel manchetten) waarop het wapen van Carmine is geborduurd. Hij draagt stevige wandelschoenen en een leren oliejas. Verder een breedgerande hoed en leren handschoenen. De hoed heeft een blauwe band met een lijsterveer erin (zijn familiar is een lijster genaamd Jenna). Hij heeft een quarterstaff van 1m50, met een metalen ring om de onderkant tegen slijtage. Om de 10 cm zit er een knop, zodat de staf als meetstok gebruikt kan worden (bouwmeester/engineer). De bovenkant van de staf loopt taps toe, zoals een koevoet, zodat er in stenen of rots getikt kan worden, om losse brokken naar beneden te halen. Verder op zijn rug een backpack met allerhande zooi.
Verzin zelf maar wat er met hem is gebeurd op weg naar Súdbataar.
Dulce et decorum est pro alea mori.
-
Lairnaedon
- Evil Overlord
- Berichten: 983
- Lid geworden op: dinsdag 28 september 2004, 0:34
-
Lairnaedon
- Evil Overlord
- Berichten: 983
- Lid geworden op: dinsdag 28 september 2004, 0:34
Maar let wel op dat hij niet vervelend wordt om te spelen naar mate de sessie vorderen. Tijn kennende zal het best een flinke campaign worden waar aardig in geroleplayed wordt. Zo'n character kan dan best vermoeiend zijn.
Patrick en ik zijn die eerste campaign begonnen als een duo paladins (The Piercing Paladins of the Edible Judgment of Anything) en twee zoons uit een meerling (het exacte aantal broers hebben we nooit verteld).
Maar we kwamen er al snel achter dat dat iets te irritant was om lang vol te houden. Dus aan eht eind van sessie 1 sprongen ze een metalen buis in waar net een steekvlam doorheen spoot.
Toen kwamen Arumin en Helena
Patrick en ik zijn die eerste campaign begonnen als een duo paladins (The Piercing Paladins of the Edible Judgment of Anything) en twee zoons uit een meerling (het exacte aantal broers hebben we nooit verteld).
Maar we kwamen er al snel achter dat dat iets te irritant was om lang vol te houden. Dus aan eht eind van sessie 1 sprongen ze een metalen buis in waar net een steekvlam doorheen spoot.
Toen kwamen Arumin en Helena
-
Lairnaedon
- Evil Overlord
- Berichten: 983
- Lid geworden op: dinsdag 28 september 2004, 0:34
Helena, de Zwarte Zwaan.
Helena is nu tijdens de Sudbataar campaign, rond de 28. Een aantrekkelijke vrouw met een aanzienlijke hoeveelheid ervaring en kennis op het gebied van moord.
Jonge jaren:
Helena is de dochter van een prostituee en één van haar klanten, al wist haar moeder nooit welke. Haar moeder, Freia, wist alleen de gezichten van haar vaste klanten te onthouden, maar dat waren lelijke dikke diplomaten. Waarschijnlijk was het een van de soldaten in het garnizoen van het leger die even langskwam voor een snelle wip.
Haar moeder was ook niet de beste moeder. Wat haar bezighield was geld verdienen en dat vervolgens meer steken in mooie kleding en lekkere luchtjes, in plaats van de dingen waar een groeiend kind behoefte aan heeft. Liefde heeft ze nooit gekend en zou ze ook nooit kunnen geven zoals anderen dat doen. Ze is kil, afstandelijk, hard en sterk geworden.
Een regelmatig terugkomende klant, een baron van het een of ander, kreeg een keer ruzie met haar moeder. De exacte reden hierachter heeft Helena nooit geweten. Ook begreep ze er toentertijd geen snars van. Laten kon ze wel wat puzzelstukjes bij elkaar zamelen en begreep Helena hoe de vork in de steel zat. Haar moeder wist iets. Iets wat de baron niet aan haar had willen laten weten. Dit heeft Helena's moeder haar kop gekost.
Een donkere nacht. De donkerste nacht uit haar leven. Helena werd wakker, omdat ze moest plassen. Totaal onthutst, stijf van angst stond ze in de gang, toen een man daar in donkere kleding en in zwarte veren gehuld stond te frommelen aan de deur van haar moeder's kamer. De man zag het kind en schrok. Helena zei niets, dus besloot de zwarte mensvorm door te gaan met waar hij mee bezig was. Het kind keek toe vol fascinatie hoe de man het slot openmaakte, naar binnen sloop en haar moeder in haar slaap ombracht. Een hand op de mond en een venijnig scherp mesje langs haar keel. Een bloederig en afschrikwekkend tafereel voor de meesten, maar Helena was gevangen in pure fascinatie.
Lenig en soepel ontsnapte de man door het raamgat weer naar buiten. Voordat hij voor altijd verdween uit haar nog jonge leven, keek hij haar aan met een vreemde soort glimlach. Het was een knappe man, maar hij had ook een vrouw kunnen zijn. Helena had nog nooit een elf gezien.
Tienerleeftijd:
Het was een periode van overleven. Helena had geen familie. De tempels en weeshuizen werden haar altijd snel zat, vanwege haar soms agressieve gedrag. Iedereen gaf haar de stempel dat ze "gebroken" was, vanwege de tragische ervaring in haar jeugd en onbekende bloed. Veel kinderen waren bang voor haar. Bullebakken had ze geen last van, daar was ze te moeilijk een doelwit voor.
Toch viel ze vaak niet op. Ze bleef meestal op de achtergrond. Als ze agressief werd, kwam dat vaak op onvoorspelbare momenten.
Later, toen haar lichaam volwassen werd, was ze een stuk minder jongensachtig. Jongens begonnen haar aantrekkelijk te vinden, omdat ze gevaarlijk en mooi was. Het interesseerde haar niet. Ze had te vaak op hele nare manieren gezien wat lust met iemand kon doen en wilde het niet zelf meemaken.
Jong volwassen:
Rust keerde terug in haar hoofd. Helena begon te snappen hoe de realiteit in elkaar zat. Waarom alles ging zoals het ging. Het verleden kon ze langzaam aan steeds meer ontrafelen. De puzzelstukjes op elkaar leggen. Ze had altijd al geprobeerd erachter te komen wie die man was die haar moeder had vermoord, tot ergernis zonder succes. Daarentegen hoorde ze wel een keer over een Gilde. Zwarte roofvogels, moordenaars, kunstenaars op het gebied van de dood. Toen wist zij wat haar missie was... In contact komen met het Moordenaarsgilde en er een deel van uitmaken.
Ze begon met het oefenen met een zwaard, het verleiden van mannen en las boeken die haar wat basiskennis zouden geven.
De Ethannion campaigns en Doff Magor:
Helena leerde een groep avonturiers kennen. Met een houtje-touwtje set avonturiers wapentuig en vol goede moed ging ze op pad om haar droom te verwezenlijken. Onwennig met haar wapens, maar koppig was ze. Soms net iets te naief. Een gevoel van onsterfelijkheid werd haar als snel ontnomen toen ze op harde wijze erachter kwam dat de wereld toch iets anders in elkaar zat dan ze misschien eerst dacht. Ze leerde samenwerken met anderen en zelfs een aantal wezens te doden.
Arumin was een inspiratiebron als het ging om zwaardkunst. Zijn stijl was bot, vierkant en volkomen onsubtiel, maar immens effectief.
Jenna, de jonge bard, was ook een getekend meisje, maar haar ingenieuze spelingen waren inspirerend.
Hecnos, de oudere bard, was een vreemd figuur, maar waarschijnlijk wel de belangrijkste. Het feit dat hij de zoon was van de herald van de ondergang sprakboekdelen.
Ze ontmoette een lid van het Gilde. Deze was onder de indruk van alles wat ze had bereikt en gedaan en wilde haar "onder zijn vleugel nemen" als deel van het Gilde. Dit spurde Helena aan om tot het bittere einde door te gaan. Misschien zou ze in dat Gilde de elf ontmoeten die haar zo had beïnvloed als kind.
Tijdens het grote gevecht tegen Doff Magor kwam Helena aan haar Gildenaam; de Zwarte Zwaan. Door het gebruiken van het zwarte zand, het magische poeder waar het allemaal om draaide, gedreven door een heftige wens om haar trouwe vriend Arumin te redden, werd Helena omgetoverd tot een grote zwarte zwaan.
Het huisdier van Doff Magor was een bijna mens-grote adelaar. Deze onderschepte de zwaan en een gevecht ontstond midden in de lucht. Arumin wist zichzelf uit de brand te helpen (figuratief, niet letterlijk...) maar Helena stond naast hem toen hij bijkwam.
Doff Magor werd verslagen.
vanaf Doff Magor's einde tot de brief:
Helena werd een agent voor het Gilde. Als de Zwarte Zwaan zou zij verder geïnstrueerd worden in de kunst van het doden. Ze leerde nieuwe steden kennen, nieuwe mensen, nieuwe trucs. In korte tijd leerde ze haar kennis in te zetten zoals het hoort, als moordenaar.
De elf heeft ze nooit ontmoet. Hij is ook niet meer bij het Gilde. Na een poos zijn spoor te hebben gevolgd is hij ergens verdwenen en daar loopt het spoor dood. Een koud mes stak in haar hart op dat moment.
Na ongeveer drie jaar opdrachten te hebben uitgevoerd voor het Gilde, had Helena alweer genoeg van alle debacles die het Gilde met zich meebracht. Dankbaar voor haar trainingen en nieuwe ervaring die was opgedaan sinds ze erbij kwam, vertrok ze. Het Gilde vond het niet leuk, maar niemand was iets verplicht.
Ze ging zelf te werk. In een andere stad leerde ze een nieuwe manier van werken kennen. Het gebruik van gif. Een oud vrouwtje, Hilda, stond bekend als het lieve oude omaatje van het oude theehuis. Een handjevol mensen wist dat ze eigenlijk de grootste gifmengster van het land was. In een kelder had ze jarenlang gewerkt aan een meesterwerk lexicon van gif. Helena had geprofiteerd van haar kennis. Jammer genoeg leefde Hilda niet lang meer. Na haar dood nam Helena het lexicon mee. Het werd haar meest waardevolle bezit. In de twee jaar sinds het vertrek van Helena bij het Gilde heeft ze geoefend met het maken en gebruiken van giftige stoffen voor de duistere praktijken waar haar beroep zich mee bezig hield.
En toen kwam de brief...
Helena is nu tijdens de Sudbataar campaign, rond de 28. Een aantrekkelijke vrouw met een aanzienlijke hoeveelheid ervaring en kennis op het gebied van moord.
Jonge jaren:
Helena is de dochter van een prostituee en één van haar klanten, al wist haar moeder nooit welke. Haar moeder, Freia, wist alleen de gezichten van haar vaste klanten te onthouden, maar dat waren lelijke dikke diplomaten. Waarschijnlijk was het een van de soldaten in het garnizoen van het leger die even langskwam voor een snelle wip.
Haar moeder was ook niet de beste moeder. Wat haar bezighield was geld verdienen en dat vervolgens meer steken in mooie kleding en lekkere luchtjes, in plaats van de dingen waar een groeiend kind behoefte aan heeft. Liefde heeft ze nooit gekend en zou ze ook nooit kunnen geven zoals anderen dat doen. Ze is kil, afstandelijk, hard en sterk geworden.
Een regelmatig terugkomende klant, een baron van het een of ander, kreeg een keer ruzie met haar moeder. De exacte reden hierachter heeft Helena nooit geweten. Ook begreep ze er toentertijd geen snars van. Laten kon ze wel wat puzzelstukjes bij elkaar zamelen en begreep Helena hoe de vork in de steel zat. Haar moeder wist iets. Iets wat de baron niet aan haar had willen laten weten. Dit heeft Helena's moeder haar kop gekost.
Een donkere nacht. De donkerste nacht uit haar leven. Helena werd wakker, omdat ze moest plassen. Totaal onthutst, stijf van angst stond ze in de gang, toen een man daar in donkere kleding en in zwarte veren gehuld stond te frommelen aan de deur van haar moeder's kamer. De man zag het kind en schrok. Helena zei niets, dus besloot de zwarte mensvorm door te gaan met waar hij mee bezig was. Het kind keek toe vol fascinatie hoe de man het slot openmaakte, naar binnen sloop en haar moeder in haar slaap ombracht. Een hand op de mond en een venijnig scherp mesje langs haar keel. Een bloederig en afschrikwekkend tafereel voor de meesten, maar Helena was gevangen in pure fascinatie.
Lenig en soepel ontsnapte de man door het raamgat weer naar buiten. Voordat hij voor altijd verdween uit haar nog jonge leven, keek hij haar aan met een vreemde soort glimlach. Het was een knappe man, maar hij had ook een vrouw kunnen zijn. Helena had nog nooit een elf gezien.
Tienerleeftijd:
Het was een periode van overleven. Helena had geen familie. De tempels en weeshuizen werden haar altijd snel zat, vanwege haar soms agressieve gedrag. Iedereen gaf haar de stempel dat ze "gebroken" was, vanwege de tragische ervaring in haar jeugd en onbekende bloed. Veel kinderen waren bang voor haar. Bullebakken had ze geen last van, daar was ze te moeilijk een doelwit voor.
Toch viel ze vaak niet op. Ze bleef meestal op de achtergrond. Als ze agressief werd, kwam dat vaak op onvoorspelbare momenten.
Later, toen haar lichaam volwassen werd, was ze een stuk minder jongensachtig. Jongens begonnen haar aantrekkelijk te vinden, omdat ze gevaarlijk en mooi was. Het interesseerde haar niet. Ze had te vaak op hele nare manieren gezien wat lust met iemand kon doen en wilde het niet zelf meemaken.
Jong volwassen:
Rust keerde terug in haar hoofd. Helena begon te snappen hoe de realiteit in elkaar zat. Waarom alles ging zoals het ging. Het verleden kon ze langzaam aan steeds meer ontrafelen. De puzzelstukjes op elkaar leggen. Ze had altijd al geprobeerd erachter te komen wie die man was die haar moeder had vermoord, tot ergernis zonder succes. Daarentegen hoorde ze wel een keer over een Gilde. Zwarte roofvogels, moordenaars, kunstenaars op het gebied van de dood. Toen wist zij wat haar missie was... In contact komen met het Moordenaarsgilde en er een deel van uitmaken.
Ze begon met het oefenen met een zwaard, het verleiden van mannen en las boeken die haar wat basiskennis zouden geven.
De Ethannion campaigns en Doff Magor:
Helena leerde een groep avonturiers kennen. Met een houtje-touwtje set avonturiers wapentuig en vol goede moed ging ze op pad om haar droom te verwezenlijken. Onwennig met haar wapens, maar koppig was ze. Soms net iets te naief. Een gevoel van onsterfelijkheid werd haar als snel ontnomen toen ze op harde wijze erachter kwam dat de wereld toch iets anders in elkaar zat dan ze misschien eerst dacht. Ze leerde samenwerken met anderen en zelfs een aantal wezens te doden.
Arumin was een inspiratiebron als het ging om zwaardkunst. Zijn stijl was bot, vierkant en volkomen onsubtiel, maar immens effectief.
Jenna, de jonge bard, was ook een getekend meisje, maar haar ingenieuze spelingen waren inspirerend.
Hecnos, de oudere bard, was een vreemd figuur, maar waarschijnlijk wel de belangrijkste. Het feit dat hij de zoon was van de herald van de ondergang sprakboekdelen.
Ze ontmoette een lid van het Gilde. Deze was onder de indruk van alles wat ze had bereikt en gedaan en wilde haar "onder zijn vleugel nemen" als deel van het Gilde. Dit spurde Helena aan om tot het bittere einde door te gaan. Misschien zou ze in dat Gilde de elf ontmoeten die haar zo had beïnvloed als kind.
Tijdens het grote gevecht tegen Doff Magor kwam Helena aan haar Gildenaam; de Zwarte Zwaan. Door het gebruiken van het zwarte zand, het magische poeder waar het allemaal om draaide, gedreven door een heftige wens om haar trouwe vriend Arumin te redden, werd Helena omgetoverd tot een grote zwarte zwaan.
Het huisdier van Doff Magor was een bijna mens-grote adelaar. Deze onderschepte de zwaan en een gevecht ontstond midden in de lucht. Arumin wist zichzelf uit de brand te helpen (figuratief, niet letterlijk...) maar Helena stond naast hem toen hij bijkwam.
Doff Magor werd verslagen.
vanaf Doff Magor's einde tot de brief:
Helena werd een agent voor het Gilde. Als de Zwarte Zwaan zou zij verder geïnstrueerd worden in de kunst van het doden. Ze leerde nieuwe steden kennen, nieuwe mensen, nieuwe trucs. In korte tijd leerde ze haar kennis in te zetten zoals het hoort, als moordenaar.
De elf heeft ze nooit ontmoet. Hij is ook niet meer bij het Gilde. Na een poos zijn spoor te hebben gevolgd is hij ergens verdwenen en daar loopt het spoor dood. Een koud mes stak in haar hart op dat moment.
Na ongeveer drie jaar opdrachten te hebben uitgevoerd voor het Gilde, had Helena alweer genoeg van alle debacles die het Gilde met zich meebracht. Dankbaar voor haar trainingen en nieuwe ervaring die was opgedaan sinds ze erbij kwam, vertrok ze. Het Gilde vond het niet leuk, maar niemand was iets verplicht.
Ze ging zelf te werk. In een andere stad leerde ze een nieuwe manier van werken kennen. Het gebruik van gif. Een oud vrouwtje, Hilda, stond bekend als het lieve oude omaatje van het oude theehuis. Een handjevol mensen wist dat ze eigenlijk de grootste gifmengster van het land was. In een kelder had ze jarenlang gewerkt aan een meesterwerk lexicon van gif. Helena had geprofiteerd van haar kennis. Jammer genoeg leefde Hilda niet lang meer. Na haar dood nam Helena het lexicon mee. Het werd haar meest waardevolle bezit. In de twee jaar sinds het vertrek van Helena bij het Gilde heeft ze geoefend met het maken en gebruiken van giftige stoffen voor de duistere praktijken waar haar beroep zich mee bezig hield.
En toen kwam de brief...
-
Lairnaedon
- Evil Overlord
- Berichten: 983
- Lid geworden op: dinsdag 28 september 2004, 0:34
(dit is een copy-paste van de post van pagina 1. sluit heel mooi aan mocht je het een keer nog willen lezen)
De koerier was buiten adem. Hij strompelde wat voor hem de laatste trap zou moeten zijn op. Althans, dat hoopte hij. Hij was nu al twee en een halve maand in touw om deze jonge vrouw te vinden. Volgens de herbergier zat ze namelijk hier in de herberg, kamer 308. Het was wat lastig om de kamer te vinden, wat op deze, bovenste verdieping hingen minder kaarsen. De herbergier zei al dat de kamers daar het minst gebruikt werden, aangezien niemand de hoogte in wilt als er geen mooi uitzicht is om van te genieten. De herberg was namelijk gebouwd tussen een rotswand en een pakhuis in.
Hij zou er eindelijk achter komen wie deze mysterieuze dame is. Een knappe vrouw met haar zo zwart als ravenveren in de nacht en hele diepe, donkere ogen. Dat was de omschrijving die hij had meegekregen van Merabo. Merabo had hem gekozen vanwege zijn goede speurwerk in het verleden. Mark was een koerier die altijd zijn bericht wist te leveren, al was de ontvanger nog zo moeilijk te vinden. Mark moest wel zeggen dat dit de moeilijkst vindbare persoon was tot nu toe.
Kamer 308. Hij was er. Hij was enorm gespannen. Er moet een hele goede reden zijn dat iemand zo haar best doet om niet gevonden te worden. Hij wist wel een aantal dingen over haar, maar Mark kon niet bepalen wat nou een gerucht was en wat waarheid. Sommige dingen sloegen echt alles! Zo zou deze vrouw tijdens een publieke terechtstelling als een godin in vuur en vlam hebben gestaan, kon ze naar wens veranderen in een levensgrote vogel, zou ze je in een handomdraai kunnen doden op ongeveer tweehonderd manieren en had ze contacten met zowel de hoge adel als de leiders van bendes en andere duistere groepen. Het meeste was waarschijnlijk overdreven, dat wist Mark, maar het baarde hem toch zorgen.
Hij wilde kloppen, maar zijn hand sloeg mis en raakte louter de lucht waar de deur voor hem open werd gedaan. Voor hem stond een exotisch geklede vrouw. Niet oogverblindend mooi, maar zeker niet onaantrekkelijk.
“Ik hoorde je aankomen, de trap op. Kom binnen. Thee?”
Mark stond even te kijken terwijl hij zich afvroeg hoe dat kon. Hij had zijn hardere, zwaardere schoenen verwisseld voor een paar zachte laarsjes met dunne zolen. Hij was ook niet zwaar en de trap was stevig en kraakte niet. Een speels fluitje van de vrouw schudde hem wakker. “Ehm… Dankuwel. Ja lekker, alstublieft.”
Hij stapte naar binnen. De kamer was heel gewoon voor een herbergkamer.
Hij ging zitten en kreeg een kopje thee. “Kan ik je ergens mee helpen?” vroeg de vrouw.
Mark antwoordde: “Waarschijnlijk wel, vrouwe. U bent Helena, mag ik aannemen?”
De vrouw glimlachte. “Dat mag je aannemen. Alhoewel ik die naam al erg lang niet meer heb gehoord. Je hebt iets voor mij?”
Hij gaf haar de brief, die er inmiddels aardig vies en gekreukt uitzag. Mark zag een klein glimlachje bij de vrouw verschijnen. “U was niet makkelijk te vinden, juffrouw. Ik heb hier een brief van het hof van Avo Sul Rex Ithan.”
Maar Helena reageerde niet op hem. Ze zag namelijk de zegel en wist direct voldoende. “Ik laat u even alleen met de thee terwijl ik de brief even lees in de kamer hiernaast.”
“Natuurlijk, juffrouw,” was Marks reactie. Niet geheel ongebruikelijk dat iemand een brief privé openmaakt.
Toen Helena wegliep met het verfromfraaide briefje, keek Mark nogmaals om zich heen. Deze dame was best aardig en beleefd. Hij hoorde een mes getrokken worden. Meteen scherp en alert keek hij in de richting van het geluid. O, het was maar een briefopener. Mark zuchtte. Hij was veel te gespannen. Hij besloot het van zich af te zetten en nam nog een slok thee.
De dame kwam kort daarna weer terug. “Kan ik je nog een kopje thee aanbieden?”
“Nee hoor, dank u. Ik heb mijn huis al bijna drie maanden niet meer gezien, dus ik ga snel weer terug. Kan ik geen bericht voor u mee terugnemen, vrouwe?”
“Nee, dat hoeft niet,” antwoordde ze geruststellend. “Maar voordat je gaat, wilde ik je iets vragen.”
Mark was direct weer alert en bewust op ieder mogelijk gevaar. “Vrouwe?”
“Met welke informatie ben je op pad gestuurd, dat je me hebt kunnen vinden?”
“O,” zei Mark, aan zijn kin krabbelend. “Nou, ik kreeg een fysieke omschrijving en een naam, maar werd ook gewaarschuwd dat niets daarvan nu nog gebruikt zou kunnen worden. Ik werd op een paard gezet en mij is verteld dat u waarschijnlijk Ethannion had verlaten, maar ik het best nog binnen de grenzen kon beginnen met zoeken, waarschijnlijk richting het zuidwesten.”
De vrouw ging zitten en nam een slokje thee. “En hoe kwam je uiteindelijk hier terecht?”
“Door geruchten te volgen en hier en daar iemand om te kopen. Ik kreeg een aardige zak koper en zilver mee, maar dat begint nu echt op te raken. Ik trof een man in een kroeg niet ver van hier, die vertelde over deze herberg.”
Helena onderbrak hem, “Knappe man, ringbaardje, suave typetje, liep mank?”
“Dat was hem, inderdaad. Hij zei u persoonlijk te kennen. Hij noemde uw naam, gevolgd door de koosnaam ‘zwaantje’. Dat was eergisteren. Bent u op de vlucht voor deze man, mevrouw? Is dat de reden waarom u zo moeilijk te vinden bent? O, pardon, het is niet mijn zaak.”
De vrouw leek tevreden. “Dat geeft niet. En ja, ik wil liever niet bezoek van hem. Maar maak je niet druk, wegrennen van een manke man is niet moeilijk en hij is eerder vervelend dan echt lastig of gevaarlijk. Goed, gezien het nieuws dat ik heb gekregen, zal ik nu toch weer bezig moeten zijn.”
Mark was opgelucht. “In dat geval vertrek ik nu meteen. Hartelijk bedankt voor de thee. Succes, vrouwe.”
Ze zeiden elkaar gedag en Helena sloot de deur. De thee was niet bepaald iets waar hij dankbaar voor zou moeten zijn. Binnen de aankomende twaalf uur zou hij last krijgen van heftige ziektebeelden, zoals diarree, hoofdpijn en braken. Na twee dagen ellende zou het beter met hem gaan terwijl het gif in gaat werken op zijn lever en uiteindelijk zullen zijn lever en nieren het begeven en de koerier wegzakken in een diepe coma. Uiteraard is de dood dan niet ver weg. Deze “groene knolamaniet” druppels zijn duur, maar ontraceerbaar en zonder expertise en middelen niet snel of makkelijk te genezen.
Ze had deze jongen al heel lang in de gaten. Al een week of drie. Hij had waarschijnlijk meer informatie over haar verzameld dan hij zelf wist. Merabo moest weten dat hij de koerier de dood in stuurde. Jammer, want dit was een hele slimme, gedreven jongen die het nog ver zou schoppen. Nu zou hij sterven in de wildernis. Met een beetje geluk zou een uilbeer hem uit zijn lijden verlossen in een verzwakte toestand.
Ze had Andrzéy nog zo gezegd zijn bek te houden. Er komt een dag dat ook hij maar eens gezellig langs moest komen om een kopje thee met hem te delen. Als ze een persoon die ze zou moeten kunnen vertrouwen niet meer kan vertrouwen met zoiets onbenulligs, is er iets mis. Zijn kapotte knieschijf was zijn eigen domme schuld. Had hij maar van haar af moeten blijven met zijn vieze, dronken handjes, die nacht. Dit was gewoonweg onprofessioneel van hem.
Andrzéy kwam later wel. Nu eerst een bericht sturen naar Merabo en dan zelf prepareren voor Súdbataar. Ze was er al eens in de buurt geweest voor een klus. Het was maar heel kort, maar ze wist wat het gebied te bieden had en wat hen allemaal te wachten stond.
Plots realiseerde ze dat ze ook weer oog in oog zou komen te staan met de andere avonturiers van de Wailers of the Banshee groep. Jenna, misschien Hecnos…. Arumin.
Ze pakte een papiertje en haalde haar stempelkussentje uit haar reiskoffer. Een stempel van een zwarte zwaan. Haar symbool. Iedere moordenaar had een “ding”. Een klein papiertje met deze stempel was dat van haar. Merabo zou voldoende weten. Als iemand anders de brief per ongeluk openmaakt, weet hij van niks.
Ze pakte nog een papiertje en schreef: “Andrzéy, ik ben al lang weg. Neem maar een kopje thee. Liefs, Zwaantje.” Ze pakte haar spullen, deed de losjes zittende jurk uit en een reizigers tenue aan en ging door een verborgen deur het kamertje uit. Een korte klim langs de rotswand, waar niemand je ooit zag, en Helena was onderweg.
De koerier was buiten adem. Hij strompelde wat voor hem de laatste trap zou moeten zijn op. Althans, dat hoopte hij. Hij was nu al twee en een halve maand in touw om deze jonge vrouw te vinden. Volgens de herbergier zat ze namelijk hier in de herberg, kamer 308. Het was wat lastig om de kamer te vinden, wat op deze, bovenste verdieping hingen minder kaarsen. De herbergier zei al dat de kamers daar het minst gebruikt werden, aangezien niemand de hoogte in wilt als er geen mooi uitzicht is om van te genieten. De herberg was namelijk gebouwd tussen een rotswand en een pakhuis in.
Hij zou er eindelijk achter komen wie deze mysterieuze dame is. Een knappe vrouw met haar zo zwart als ravenveren in de nacht en hele diepe, donkere ogen. Dat was de omschrijving die hij had meegekregen van Merabo. Merabo had hem gekozen vanwege zijn goede speurwerk in het verleden. Mark was een koerier die altijd zijn bericht wist te leveren, al was de ontvanger nog zo moeilijk te vinden. Mark moest wel zeggen dat dit de moeilijkst vindbare persoon was tot nu toe.
Kamer 308. Hij was er. Hij was enorm gespannen. Er moet een hele goede reden zijn dat iemand zo haar best doet om niet gevonden te worden. Hij wist wel een aantal dingen over haar, maar Mark kon niet bepalen wat nou een gerucht was en wat waarheid. Sommige dingen sloegen echt alles! Zo zou deze vrouw tijdens een publieke terechtstelling als een godin in vuur en vlam hebben gestaan, kon ze naar wens veranderen in een levensgrote vogel, zou ze je in een handomdraai kunnen doden op ongeveer tweehonderd manieren en had ze contacten met zowel de hoge adel als de leiders van bendes en andere duistere groepen. Het meeste was waarschijnlijk overdreven, dat wist Mark, maar het baarde hem toch zorgen.
Hij wilde kloppen, maar zijn hand sloeg mis en raakte louter de lucht waar de deur voor hem open werd gedaan. Voor hem stond een exotisch geklede vrouw. Niet oogverblindend mooi, maar zeker niet onaantrekkelijk.
“Ik hoorde je aankomen, de trap op. Kom binnen. Thee?”
Mark stond even te kijken terwijl hij zich afvroeg hoe dat kon. Hij had zijn hardere, zwaardere schoenen verwisseld voor een paar zachte laarsjes met dunne zolen. Hij was ook niet zwaar en de trap was stevig en kraakte niet. Een speels fluitje van de vrouw schudde hem wakker. “Ehm… Dankuwel. Ja lekker, alstublieft.”
Hij stapte naar binnen. De kamer was heel gewoon voor een herbergkamer.
Hij ging zitten en kreeg een kopje thee. “Kan ik je ergens mee helpen?” vroeg de vrouw.
Mark antwoordde: “Waarschijnlijk wel, vrouwe. U bent Helena, mag ik aannemen?”
De vrouw glimlachte. “Dat mag je aannemen. Alhoewel ik die naam al erg lang niet meer heb gehoord. Je hebt iets voor mij?”
Hij gaf haar de brief, die er inmiddels aardig vies en gekreukt uitzag. Mark zag een klein glimlachje bij de vrouw verschijnen. “U was niet makkelijk te vinden, juffrouw. Ik heb hier een brief van het hof van Avo Sul Rex Ithan.”
Maar Helena reageerde niet op hem. Ze zag namelijk de zegel en wist direct voldoende. “Ik laat u even alleen met de thee terwijl ik de brief even lees in de kamer hiernaast.”
“Natuurlijk, juffrouw,” was Marks reactie. Niet geheel ongebruikelijk dat iemand een brief privé openmaakt.
Toen Helena wegliep met het verfromfraaide briefje, keek Mark nogmaals om zich heen. Deze dame was best aardig en beleefd. Hij hoorde een mes getrokken worden. Meteen scherp en alert keek hij in de richting van het geluid. O, het was maar een briefopener. Mark zuchtte. Hij was veel te gespannen. Hij besloot het van zich af te zetten en nam nog een slok thee.
De dame kwam kort daarna weer terug. “Kan ik je nog een kopje thee aanbieden?”
“Nee hoor, dank u. Ik heb mijn huis al bijna drie maanden niet meer gezien, dus ik ga snel weer terug. Kan ik geen bericht voor u mee terugnemen, vrouwe?”
“Nee, dat hoeft niet,” antwoordde ze geruststellend. “Maar voordat je gaat, wilde ik je iets vragen.”
Mark was direct weer alert en bewust op ieder mogelijk gevaar. “Vrouwe?”
“Met welke informatie ben je op pad gestuurd, dat je me hebt kunnen vinden?”
“O,” zei Mark, aan zijn kin krabbelend. “Nou, ik kreeg een fysieke omschrijving en een naam, maar werd ook gewaarschuwd dat niets daarvan nu nog gebruikt zou kunnen worden. Ik werd op een paard gezet en mij is verteld dat u waarschijnlijk Ethannion had verlaten, maar ik het best nog binnen de grenzen kon beginnen met zoeken, waarschijnlijk richting het zuidwesten.”
De vrouw ging zitten en nam een slokje thee. “En hoe kwam je uiteindelijk hier terecht?”
“Door geruchten te volgen en hier en daar iemand om te kopen. Ik kreeg een aardige zak koper en zilver mee, maar dat begint nu echt op te raken. Ik trof een man in een kroeg niet ver van hier, die vertelde over deze herberg.”
Helena onderbrak hem, “Knappe man, ringbaardje, suave typetje, liep mank?”
“Dat was hem, inderdaad. Hij zei u persoonlijk te kennen. Hij noemde uw naam, gevolgd door de koosnaam ‘zwaantje’. Dat was eergisteren. Bent u op de vlucht voor deze man, mevrouw? Is dat de reden waarom u zo moeilijk te vinden bent? O, pardon, het is niet mijn zaak.”
De vrouw leek tevreden. “Dat geeft niet. En ja, ik wil liever niet bezoek van hem. Maar maak je niet druk, wegrennen van een manke man is niet moeilijk en hij is eerder vervelend dan echt lastig of gevaarlijk. Goed, gezien het nieuws dat ik heb gekregen, zal ik nu toch weer bezig moeten zijn.”
Mark was opgelucht. “In dat geval vertrek ik nu meteen. Hartelijk bedankt voor de thee. Succes, vrouwe.”
Ze zeiden elkaar gedag en Helena sloot de deur. De thee was niet bepaald iets waar hij dankbaar voor zou moeten zijn. Binnen de aankomende twaalf uur zou hij last krijgen van heftige ziektebeelden, zoals diarree, hoofdpijn en braken. Na twee dagen ellende zou het beter met hem gaan terwijl het gif in gaat werken op zijn lever en uiteindelijk zullen zijn lever en nieren het begeven en de koerier wegzakken in een diepe coma. Uiteraard is de dood dan niet ver weg. Deze “groene knolamaniet” druppels zijn duur, maar ontraceerbaar en zonder expertise en middelen niet snel of makkelijk te genezen.
Ze had deze jongen al heel lang in de gaten. Al een week of drie. Hij had waarschijnlijk meer informatie over haar verzameld dan hij zelf wist. Merabo moest weten dat hij de koerier de dood in stuurde. Jammer, want dit was een hele slimme, gedreven jongen die het nog ver zou schoppen. Nu zou hij sterven in de wildernis. Met een beetje geluk zou een uilbeer hem uit zijn lijden verlossen in een verzwakte toestand.
Ze had Andrzéy nog zo gezegd zijn bek te houden. Er komt een dag dat ook hij maar eens gezellig langs moest komen om een kopje thee met hem te delen. Als ze een persoon die ze zou moeten kunnen vertrouwen niet meer kan vertrouwen met zoiets onbenulligs, is er iets mis. Zijn kapotte knieschijf was zijn eigen domme schuld. Had hij maar van haar af moeten blijven met zijn vieze, dronken handjes, die nacht. Dit was gewoonweg onprofessioneel van hem.
Andrzéy kwam later wel. Nu eerst een bericht sturen naar Merabo en dan zelf prepareren voor Súdbataar. Ze was er al eens in de buurt geweest voor een klus. Het was maar heel kort, maar ze wist wat het gebied te bieden had en wat hen allemaal te wachten stond.
Plots realiseerde ze dat ze ook weer oog in oog zou komen te staan met de andere avonturiers van de Wailers of the Banshee groep. Jenna, misschien Hecnos…. Arumin.
Ze pakte een papiertje en haalde haar stempelkussentje uit haar reiskoffer. Een stempel van een zwarte zwaan. Haar symbool. Iedere moordenaar had een “ding”. Een klein papiertje met deze stempel was dat van haar. Merabo zou voldoende weten. Als iemand anders de brief per ongeluk openmaakt, weet hij van niks.
Ze pakte nog een papiertje en schreef: “Andrzéy, ik ben al lang weg. Neem maar een kopje thee. Liefs, Zwaantje.” Ze pakte haar spullen, deed de losjes zittende jurk uit en een reizigers tenue aan en ging door een verborgen deur het kamertje uit. Een korte klim langs de rotswand, waar niemand je ooit zag, en Helena was onderweg.
Arumin was 31 jaar geleden geboren in een klein boerengat genaamd Veengoot, naar de grote kloof die naast het dorp loopt en waar vroeger veen gestoken werd. Later werd er een rijke kolenlaag gevonden in de bergen verderop en verdween de veen industrie maar de naam van het dorp was toen al gevestigd. Het was een klein dorp ver vam de grote steden af en de meeste mensen die er woonden zagen niet veel van de wereld. Arumin groeide op in een normaal gezin, zijn vader was een hardwerkende boer met een groot stuk land waar hij mais groeide. Zijn moeder was huisvrouw en zorgde voor het huis en voor Arumin en zijn oudere broer en jongere zus.
Arumin was bestemd om net als zijn broer en vader ook boer te worden, maar zelf zag Arumin andere dingen in zijn toekomst. Hij wilde wat van de wereld zien en toen hij 16 was trok hij er met een rugzak op uit om wat van de wereld te gaan verkennen. Zijn ouders waren er niet blij mee maar hielden hem niet tegen. Ze wenste hem veel geluk en hoopte hem snel weer terug te zien.
3 Jaar lang genoot Arumin van zijn vrijheid maar toen hij 19 was zag hij iets wat zijn leven veranderde. Hij was op weg naar huis toen hij in de verte rook zag. Niet ver van de hoofdweg waar hij aan het lopen was zag hij de resten van wat ooit een klein dorp was. Eenmaal aangekomen in het dorp zag hij enkele gewonde mensen die nog bezig waren met het blussen van de huizen. Uit hin verhalen kon hij opmaken dat het dorp overvallen was door een roversbende en dat ze de meeste.memsen gedood hadden en alles van waarde hadden meegenomen. Geschokt door dit onrecht kreeg Arumin een nieuw doel in zijn leven.
Dit dorp was een zelfde soort als het dorp waar hij was geboren en bij de gedachte dat daar dit zelfde kon gebeuren vond hij dat er iets aan gedaan moest worden. Nadat hij de overlevenden had geholpen trok hij verder. Hij ging op pad naar de grote legerbasis en gaf zichzelf op voor dienst. Op zijn 19e werd Arumin soldaat.
Morgen zal ik ff de rest posten
Arumin was bestemd om net als zijn broer en vader ook boer te worden, maar zelf zag Arumin andere dingen in zijn toekomst. Hij wilde wat van de wereld zien en toen hij 16 was trok hij er met een rugzak op uit om wat van de wereld te gaan verkennen. Zijn ouders waren er niet blij mee maar hielden hem niet tegen. Ze wenste hem veel geluk en hoopte hem snel weer terug te zien.
3 Jaar lang genoot Arumin van zijn vrijheid maar toen hij 19 was zag hij iets wat zijn leven veranderde. Hij was op weg naar huis toen hij in de verte rook zag. Niet ver van de hoofdweg waar hij aan het lopen was zag hij de resten van wat ooit een klein dorp was. Eenmaal aangekomen in het dorp zag hij enkele gewonde mensen die nog bezig waren met het blussen van de huizen. Uit hin verhalen kon hij opmaken dat het dorp overvallen was door een roversbende en dat ze de meeste.memsen gedood hadden en alles van waarde hadden meegenomen. Geschokt door dit onrecht kreeg Arumin een nieuw doel in zijn leven.
Dit dorp was een zelfde soort als het dorp waar hij was geboren en bij de gedachte dat daar dit zelfde kon gebeuren vond hij dat er iets aan gedaan moest worden. Nadat hij de overlevenden had geholpen trok hij verder. Hij ging op pad naar de grote legerbasis en gaf zichzelf op voor dienst. Op zijn 19e werd Arumin soldaat.
Morgen zal ik ff de rest posten
