Kwaliteit van rollenspel
Geplaatst: zaterdag 19 november 2011, 21:47
Een goede rollenspelsessie is voornamelijk een gevoelsbeleving. Meer dan dat dit inhoudt dat wat er daadwerkelijk in het verhaal gebeurt.
Al tijden ploeter ik op het fenomeen "meesteren", ofwel een rollenspelsessie leiden.
De informatie die mij steeds ontbreekt is hoe een speler hetgeen beleeft wat ik vertel, waar ik hem toe laat (ver)leiden.
Ik denk dat het enigszins overeenkomsten vertoont met het onzekerheidsrelatie van Heisenberg:
Hoe exacter men de locatie van een elementair deeltje weet te definiëren, des te onzekerder men voorspellingen kan doen omtrent de snelheid van betreffend elementaire deeltje, en omgekeerd.
Als meester is het erg moeilijk een goede voorstelling te hebben van hoe hetgeen dat je meestert wordt ervaren door "een" specifieke speler.
Omgekeerd geldt dat je als speler niet zo heel veel invloed op de manier van vertellen van de meester kunt hebben.
Als men het een is, kan men niet het andere zijn, dus ook niet "beleven".
Het punt is dat ikzelf regelmatig ontevreden ben over mijn spelleidercapaciteiten en het voorbereide verhaal. Ik steek chronisch te weinig tijd in een behoorlijk gedegen sessie. Het verhaal is meestal best wel prima.
Gisteren en vandaag heb ik eindelijk sinds lange tijd weer eens echt veel uren in de voorbereiding van een sessie gestoken (al schoot het niet echt op en ben ik nog niet klaar). Morgenmiddag spelen we daarmee een sessie in Den Bosch.
Zoals ik altijd doe, ik schrijf een A4-tje (of meerdere) met de verhaallijn en met afvinkhokjes en probeer zo veel mogelijk lijn in de sessie te houden (door velen hier ook wel railroading genoemd ).
N.a.v. mijn eigen karakters die ik als speler heb gemaakt, beleef ik de karakters daadwerkelijk zoals ze zijn: een heel persoon met motieven en een geschiedenis.
Sterk genoeg hebben mijn avonturen wel personages (NPC’s) met vaak: motieven, een achtergrond/geschiedenis, persoonlijke doelen en onderwerpen waar ze zich geregeld mee bezighouden. Echter, ik mis doorgaans bij elk personage de gevoelsbeleving (dat deels waarschijnlijk te wijten is aan een relatief slechte voorbereiding).
Voor de sessie van morgen ben ik van plan eens niet een A4-tje vol te typen met de verhaallijn, personagegegevens, structuur en dingen die "moeten voorvallen".
Nee, ik probeerde me tijdens mijn voorbereiding afgelopen dagen zo goed mogelijk in de karakterrollen te bewegen zodat ik zonder geschreven informatie die rollen kan uitbeelden.
Dit wordt natuurlijk complexer naarmate er verschillende karakterrollen zijn, maar laat ik eens beginnen met slechts twee à drie personages (NPC’s) die van belang zijn in de komende sessie. Daarbij zal ik trachten mijn tafelblad voor mij schoon te houden van getypt papier.
Misschien is dit ook de kern van het steeds terugkerend thema van de SOMS-groep (Schiedam) en is dít wat sommige spelers bedoelen met "rollenspel".
Al tijden ploeter ik op het fenomeen "meesteren", ofwel een rollenspelsessie leiden.
De informatie die mij steeds ontbreekt is hoe een speler hetgeen beleeft wat ik vertel, waar ik hem toe laat (ver)leiden.
Ik denk dat het enigszins overeenkomsten vertoont met het onzekerheidsrelatie van Heisenberg:
Hoe exacter men de locatie van een elementair deeltje weet te definiëren, des te onzekerder men voorspellingen kan doen omtrent de snelheid van betreffend elementaire deeltje, en omgekeerd.
Als meester is het erg moeilijk een goede voorstelling te hebben van hoe hetgeen dat je meestert wordt ervaren door "een" specifieke speler.
Omgekeerd geldt dat je als speler niet zo heel veel invloed op de manier van vertellen van de meester kunt hebben.
Als men het een is, kan men niet het andere zijn, dus ook niet "beleven".
Het punt is dat ikzelf regelmatig ontevreden ben over mijn spelleidercapaciteiten en het voorbereide verhaal. Ik steek chronisch te weinig tijd in een behoorlijk gedegen sessie. Het verhaal is meestal best wel prima.
Gisteren en vandaag heb ik eindelijk sinds lange tijd weer eens echt veel uren in de voorbereiding van een sessie gestoken (al schoot het niet echt op en ben ik nog niet klaar). Morgenmiddag spelen we daarmee een sessie in Den Bosch.
Zoals ik altijd doe, ik schrijf een A4-tje (of meerdere) met de verhaallijn en met afvinkhokjes en probeer zo veel mogelijk lijn in de sessie te houden (door velen hier ook wel railroading genoemd ).
N.a.v. mijn eigen karakters die ik als speler heb gemaakt, beleef ik de karakters daadwerkelijk zoals ze zijn: een heel persoon met motieven en een geschiedenis.
Sterk genoeg hebben mijn avonturen wel personages (NPC’s) met vaak: motieven, een achtergrond/geschiedenis, persoonlijke doelen en onderwerpen waar ze zich geregeld mee bezighouden. Echter, ik mis doorgaans bij elk personage de gevoelsbeleving (dat deels waarschijnlijk te wijten is aan een relatief slechte voorbereiding).
Voor de sessie van morgen ben ik van plan eens niet een A4-tje vol te typen met de verhaallijn, personagegegevens, structuur en dingen die "moeten voorvallen".
Nee, ik probeerde me tijdens mijn voorbereiding afgelopen dagen zo goed mogelijk in de karakterrollen te bewegen zodat ik zonder geschreven informatie die rollen kan uitbeelden.
Dit wordt natuurlijk complexer naarmate er verschillende karakterrollen zijn, maar laat ik eens beginnen met slechts twee à drie personages (NPC’s) die van belang zijn in de komende sessie. Daarbij zal ik trachten mijn tafelblad voor mij schoon te houden van getypt papier.
Misschien is dit ook de kern van het steeds terugkerend thema van de SOMS-groep (Schiedam) en is dít wat sommige spelers bedoelen met "rollenspel".