Het rollenspel, als meester heb je keuze genoeg aan rollenspellen. Maar ook aan speelstijlen. Hoe ga je om met de helden / avonturiers / karakters? Mogen ze, kunnen ze veel of juist niet? Wat sta je als DM toe?
Kortom wat is de optimale balans tussen kracht en lol? Wanneer houd je het als DM nog leuk?
Zijn de karakters net zoals in de echte wereld en lijkt het veel op een wereldse situatie, dat wanneer er een toverspreuk wordt uitgesproken dit wel heel bijzonder is? En dat als de karakters een keer vleugels zouden krijgen dat dit eens en nooit meer zal gebeuren?
Of zijn de karakters krachtig en kunnen ze veel? Zijn ze in staat allerlei soorten magie toe te passen ofwel fysieke dingen te kunnen, 10 meter springen of zweven die in de wereldse wereld niet zouden kunnen?
Om de extreme aan te geven:
Moeten de karakters zo zijn dat ze nauwelijks kunnen zien, horen, ruiken, proeven, voelen, niet kunnen lopen, voortbewegen, dom zijn, geen motoriek hebben in hun armen en handen en alleen vloeibaarvoedsel kunnen eten?
Of moeten de karakters zo zijn dat ze uit verveling een stad binnen lopen en binnen 2 seconden het hele gebied in een inferno veranderen, daarna zichzelf naar een kroeg in een andere stad teleporteren om daar een biertje te drinken. Aldaar met een dobbelspel altijd te winnen, daarna in de rivier gaan vissen om vervolgens de top 10 schurken van de wereld op te sporen, te verslaan en uit te leveren aan de autoriteiten?
Wat is nog leuk?
Wat is (nog) leuk?
Het verschilt een beetje per game wat nog leuk is 
maar in general denk ik het volgende:
'gewone' personages zijn niet leuk. rpg-en doe je om dingen te doen die je anders niet kan.
rucksichtlös de wereld aan gort helpen is niet samenspelen en daarmee ook niet leuk.
een goede game is een samenspel. waarbij alles mogelijk zou moeten zijn, maar niet gebeurt omdat dat het verhaal ten goede komt. karakters met een conflict zijn een stuk boeiender dan 'platte' personages die alles kunnen, of juist niets kunnen.
Een goede leidraad vind ik altijd om te denken 'zou dit een boeiende filmscene maken?'. Een film waarin de hoofdpersoon alles kan is ondanks spectakel snel saai. een film met een zwijgzame in zichzelf gekeerde hoofdpersoon is nog saaier. Het is aan de speler om een conflict in te bouwen, het is aan de GM om een conflictsituatie te maken.als dat gebeurt hoeft er weinig gedobbeld te worden en komt spanning uit rpg ipv uit dobbelstenen en regels.
Overigens gebeurt het maar al te vaak dat een speler een personage maakt, en dat al in een sessie 'vastlegt' en vanuit die positie de GM gaat tegenwerken. Dat is een valkuil waar ik zelf ook een paar keer in ben gevallen. Personages MOETEN een aangeboren interesse hebben om het avontuur op te zoeken en spelers zouden in eerste instantie hun personage zo moeten kunnen aanpassen (zeker de eerste 5 sessies) dat het 'meegaat' in het verhaal. Lijkt het verhaal een kant op te gaan die je als speler niet aanstaat? los dat dan o.o.c. op met de GM. scheelt een hoop tijd.
maar in general denk ik het volgende:'gewone' personages zijn niet leuk. rpg-en doe je om dingen te doen die je anders niet kan.
rucksichtlös de wereld aan gort helpen is niet samenspelen en daarmee ook niet leuk.
een goede game is een samenspel. waarbij alles mogelijk zou moeten zijn, maar niet gebeurt omdat dat het verhaal ten goede komt. karakters met een conflict zijn een stuk boeiender dan 'platte' personages die alles kunnen, of juist niets kunnen.
Een goede leidraad vind ik altijd om te denken 'zou dit een boeiende filmscene maken?'. Een film waarin de hoofdpersoon alles kan is ondanks spectakel snel saai. een film met een zwijgzame in zichzelf gekeerde hoofdpersoon is nog saaier. Het is aan de speler om een conflict in te bouwen, het is aan de GM om een conflictsituatie te maken.als dat gebeurt hoeft er weinig gedobbeld te worden en komt spanning uit rpg ipv uit dobbelstenen en regels.
Overigens gebeurt het maar al te vaak dat een speler een personage maakt, en dat al in een sessie 'vastlegt' en vanuit die positie de GM gaat tegenwerken. Dat is een valkuil waar ik zelf ook een paar keer in ben gevallen. Personages MOETEN een aangeboren interesse hebben om het avontuur op te zoeken en spelers zouden in eerste instantie hun personage zo moeten kunnen aanpassen (zeker de eerste 5 sessies) dat het 'meegaat' in het verhaal. Lijkt het verhaal een kant op te gaan die je als speler niet aanstaat? los dat dan o.o.c. op met de GM. scheelt een hoop tijd.
"Stop! Jullie komen niet langs mij! Glupert heeft jullie snode plannen door!"
zelfde geldt overigens voor samenspel met andere spelers. beter dan allerlei redenen verzinnen waarom je niet met iemand samen op avontuur wil/niet dezelfde kant op wil, is het om gewoon vanuit het niets een band te creeeren met andere personen. dat is lastig... maar ook leuk! en je hoeft echt niet altijd iemands broer of verloren gewaande neef te spelen om die match te maken. speel eens een keer dat je de andere speler heel erg bewonderd, of dat je plotseling blijkt een gemeenschappelijke kennis/vijand te hebben. het zinnetje 'Hey! Heb jij een [zwaard van smid Barnbonkel/relatie gehad met prinses Jadare/verslaving aan pruimtabak/vul zelf iets in] ik ook!' doet wonderen.
"Stop! Jullie komen niet langs mij! Glupert heeft jullie snode plannen door!"
Het punt dat je aansneed Thekkur is dus waar de discussie op het SOMS topic vaak over gaat, zie hier een quote:
(Daarnaast draait nog een tweede punt in het SOMS topic maar dit staat los van spelopvattingen m.b.t. "het op avontuur gaan". Dit tweede punt is spelregels, regelboeken, tabellen, en dat soort zaken. Maar dat hoort nu niet bij de discussie in dit specifieke bericht.)Wijlen Fandath Ryne schreef:Het is vooral een principieel standpunt. In de praktijk maakt het meestal niet eens zoveel uit, want die "nuances en gradaties" werken naar twee kanten.v1nce schreef:"Een held "moet" op avontuur en is juist op zoek naar problemen en het vinden van oplossingen. Men vormt een team en samen slaat men zich door moeilijkheden heen."
"Dat is een veelgehoorde opvatting, en typisch voor de "storytellers"-benadering. Maar voor mij is het zeker geen wetmatigheid."
Grappig! Dat eerste is voor mij juist wel zo goed als een wetmatigheid! En alle roleplayers waar ik mee gespeeld heb (en dat zijn er echt tientallen) beleefden en vonden dat allemaal zo!!
Natuurlijk is er ruimte voor nuance en gradaties (.....)
Maar inderdaad: voor mij geldt niet dat een drang om op avontuur te moeten, een wetmatigheid is. Natuurlijk ga ik ook niet halsstarrig met mijn armen over elkaar zitten, maar een motief dat vanuit mijn spelfiguur te begrijpen is, is wel nodig. Erg ingewikkeld hoeft dat trouwens niet te zijn, er doet zich meestal wel iets voor.
Ook de vorming van een team is niet vanzelfsprekend, al komt het er in de praktijk bijna altijd wel van. Maar het kan best even duren: waarom zou ik me ineens inlaten met allerlei volk dat ik helemaal niet ken? Hangt ook weer sterk af van wie we bij de start van het verhaal zijn.
Dat laatste woordje, "zijn", is natuurlijk belangrijk voor de roleplayer. Ik "ben" die figuur (voor zover mogelijk) en tracht me in hem te verplaatsen. Ik ben niet iemand die hem van afstand bestuurt en zijn vaardigheden op zo handig mogelijke wijze inzet om een scenario toe een "goed" einde te brengen.
Ik heb juist wel heel wat spelers meegemaakt die de nadruk veel meer op het rollenspel dan op het scenario legden. Team? Och ja, we waren best een team, als we niet juist alle kanten uitgerend waren, of bezig waren elkaar de hersens in te slaan, te verraden of te bestelen, of in ons eentje met iets volslagen afwijkends bezig waren. Dat alles met mate natuurlijk, maar het kwam beslist voor. En vaak waren juist dat de sessies waar we het jaren later nog over hadden. Over die brave campaign-avonden die beginnen in de herberg en eindigen rond het kampvuur, terwijl je intussen een verzwijn hebt geschoten en misschien een ork gezien, hoor je nooit meer wat.
-
Wijlen Fandath Ryne
- Supreme Grandmaster
- Berichten: 3081
- Lid geworden op: donderdag 14 oktober 2004, 18:23
Mij lijkt dat dit topic beter verplaatst kan worden naar "RPG Algemeen".
Verder heb ik het wel zo ongeveer uitgelegd in bovenstaande quote. Ik kan dat nog eens doen, in andere woorden of in meer detail, maar dat zal er niet echt iets aan veranderen.
Ik geloof trouwens ook niet dat we het op dit gebied speciaal met elkaar oneens zijn, of dat het erg veel te maken heeft met het onderwerp "Wat is (nog) leuk?"
Verder heb ik het wel zo ongeveer uitgelegd in bovenstaande quote. Ik kan dat nog eens doen, in andere woorden of in meer detail, maar dat zal er niet echt iets aan veranderen.
Ik geloof trouwens ook niet dat we het op dit gebied speciaal met elkaar oneens zijn, of dat het erg veel te maken heeft met het onderwerp "Wat is (nog) leuk?"
"Fulminictus...Fulminictus....gauw! Geef me het toverboek!" riep de magier, alert als immer
-
Lord Xcapobl
- Ridder
- Berichten: 225
- Lid geworden op: dinsdag 23 mei 2006, 22:49
"Wat is nog leuk?"
Een lastige vraag, omdat ik vind, dat dit voor iedereen verschilt. Ik heb vrij jonge spelers mogen leren kennen die in de huid van hun personage kruipen alsof het hun 'tweede ik' is uit een groepje meervoudige persona syndromen, en ik ken oude rotten die het liefst alleen maar dobbelstenen gooien en afstandelijk elke omschreven actie beginnen met "mijn character doet..."
En natuurlijk een heel groot aantal andere spelers die tussen of juist ver weg van deze twee extremen zitten
Wanneer ik een nieuwe campaign begin, probeer ik altijd eerst een gesprekje te starten over taboes en verwachtingen. Het is erg lastig terug te draaien als je spontaan beschijft hoe het invasieleger zich bruut en massaal vergrijpt aan de vrouwen in de stad, en dat dan een speelster van de tafel huilend opstaat en wegloopt omdat ze zich nog van twee weken eerder heel goed herinnert hoe dat ik het echt voelt. Wat minder drastisch is het, wanneer twee spelers met verschillende verwachtingen aan de tafel zitten, waarbij er één probeert om in allerlei tactische situaties terecht te komen (zit te hopen op gevechten om te laten zien dat hij de regels kent) en een ander irriteert zich aan het getoonde ongeduldige gedrag omdat die juist 'in character' nog een aantal dingen wil afhandelen en zich gepushed voelt. Op zo'n manier een slechte start maken of een sessie-brekende ervaring krijgen zet een vette streep door "Wat is nog leuk?" In dit opzicht is de vraag ook naar mijn mening te algemeen gesteld.
Wanneer je door de taboes en verwachtingen heen bent, dan heb je een handvat om de sessies leuk te maken. De valkuil die dan bestaat is, dat je het voor iedereen even leuk wilt maken. Dat gaat niet; je zit nog steeds met individuen aan de tafel. Ook als je van iedereen weet, dat ze een roleplay-heavy horror (Ravenloft?) campaign willen, dan zal nog de een het geweldig vinden als de DM tot het laatste druppeltje kaarsvet toe de kamer beschrijft, en de ander zit dan te wachten op de sociale interactie. Die wil niet weten wat voor kleur onderbroek er doorschijnt bij de jurk van de gravin; die speler wil juist zijn hoffelijke toneelspel inzetten! Praten van character tot character, van PC tot NPC. (Verhaal- en vertellingstijl kunnen dus ook bij de verwachtingen worden meegenomen.)
Een andere trend die ik zo nu en dan de kop op zie steken, is het splat-bookism. Wanneer je bij wat ervarener spelers zegt dat je een campaign wilt starten en dat ze de Core Books mogen gebruiken, dan begint het al. "Mag ik uit boek X toch ras Y spelen?" "Mag ik uit boek Z toverspreuk AA?" "Ik heb alles uit de Core al gespeeld." "Ik heb een leuke website gevonden..."
Wanneer je ze dan vraagt of ze wel eens een vrolijke Human Necromancer (Wizard specialist) hebben gespeeld, kijken ze je aan met een blik die boekdelen spreekt. Ze hebben nooit eens met alleen de Core Books sommige tradities doorbroken. Immers, alle necromancers zijn toch sombere figuren die al het leven haten? Of ze gaan voor combat-efficiency. "Waarom speel je niet eens een fighter met een klein schild, een korte speer, en licht pantser? " "Mag ik dan uit boek X feat Y, want anders is mijn AC zo zuig..." En wanneer je dan 'alles' toestaat, maak je borst maar vast nat. Dan komen de Half-Celestial/Half-Centaur Awakened Ooze Undying Paladin/Sorcerer/Rogue/Monk/High Inquisitor/Home-Brew-Prestige-Class-Z characters. Misschien zie je als lezer al dat ik daar juist een beetje de kriebels van krijg. Een eerder antwoord in deze draad sprak er al van dat je nog zelden ziet dat een avontuur in de kroeg start, en bij het kampvuur eindigt.
"Maak maar een character." Veel campaigns beginnen hiermee. Zelfs als er dan een limiet op ligt waarbij alleen Core Rulebooks gebruikt mogen worden, is er nog de kans, als je geen thema of andere restricties legt, een groep charaters bij elkaar komt waar nekharen van overeind gaan staan. Wat doet een chaotic evil elf barbarian in de stad bij de lawful good dwarf paladin en zijn lawful neutral halfling monk maatje? Voeg er nog een chaotic good gnome sorceress aan toe en de onsamenhangende kermis is compleet. Deze combinaties moeten wel in de kroeg beginnen waar specifiek die vier characters voor iets worden aangewezen. Maar is het nog leuk? Om dit leuk te houden, zeker voor de DM die er ook voor zijn of haar plezier zit, is het wellicht handig als de spelers ook meer tijd en aandacht spenderen aan een stukje achtergrond en motivatie. Wat doet deze barbaar elf in de stad, en waarom hakt de paladin dwerg die barbaar niet meteen om als die elf met een set verse mensendarmen om zijn nek binnen komt wandelen? Wat bindt hen dieper, zodat ras, alignment en class (en regels) niet meer uitmaken?
Het kan natuurlijk ook leuk zijn, en een uitdaging, om als DM de wat extremer varierende groepen te leiden. Maar ik denk, dat je als DM toch in jouw voorbereiding al heel wat slagen kan winnen, door tevoren ook even een gesprek te houden met de spelers. Over taboes en verwachtingen. Over thema's van de campaign en restricties op rassen, classes, alignments (of andere relevante zaken die nu niet genoemd worden. Deze tekst spreekt met heel veel D&D termen die in andere systemen wellicht niet voorkomen).
Ik zou dus willen sluiten met de stelling, dat je beter kunt vragen: "Wat lijkt jullie tezamen leuk? " Wanneer je daar met zijn allen uit kunt komen, denk ik dat je een win-win scenario hebt. Dan kom je tot dingen zoals de Shackled City campaign waarin ik heb gespeeld. Een DM die zich zeer betrokken opstelde, spelers die wilden, characters die het goed met elkaar konden vinden. Op een vijfde-spelerwissel na door omstandigheden hadden we een vaste kerngroep van de DM en vier spelers die van level 1 tot en met level 21 het adventure path doorliepen. Ik denk er nog met plezier aan terug. Zo leuk was dat!
Een lastige vraag, omdat ik vind, dat dit voor iedereen verschilt. Ik heb vrij jonge spelers mogen leren kennen die in de huid van hun personage kruipen alsof het hun 'tweede ik' is uit een groepje meervoudige persona syndromen, en ik ken oude rotten die het liefst alleen maar dobbelstenen gooien en afstandelijk elke omschreven actie beginnen met "mijn character doet..."
En natuurlijk een heel groot aantal andere spelers die tussen of juist ver weg van deze twee extremen zitten
Wanneer ik een nieuwe campaign begin, probeer ik altijd eerst een gesprekje te starten over taboes en verwachtingen. Het is erg lastig terug te draaien als je spontaan beschijft hoe het invasieleger zich bruut en massaal vergrijpt aan de vrouwen in de stad, en dat dan een speelster van de tafel huilend opstaat en wegloopt omdat ze zich nog van twee weken eerder heel goed herinnert hoe dat ik het echt voelt. Wat minder drastisch is het, wanneer twee spelers met verschillende verwachtingen aan de tafel zitten, waarbij er één probeert om in allerlei tactische situaties terecht te komen (zit te hopen op gevechten om te laten zien dat hij de regels kent) en een ander irriteert zich aan het getoonde ongeduldige gedrag omdat die juist 'in character' nog een aantal dingen wil afhandelen en zich gepushed voelt. Op zo'n manier een slechte start maken of een sessie-brekende ervaring krijgen zet een vette streep door "Wat is nog leuk?" In dit opzicht is de vraag ook naar mijn mening te algemeen gesteld.
Wanneer je door de taboes en verwachtingen heen bent, dan heb je een handvat om de sessies leuk te maken. De valkuil die dan bestaat is, dat je het voor iedereen even leuk wilt maken. Dat gaat niet; je zit nog steeds met individuen aan de tafel. Ook als je van iedereen weet, dat ze een roleplay-heavy horror (Ravenloft?) campaign willen, dan zal nog de een het geweldig vinden als de DM tot het laatste druppeltje kaarsvet toe de kamer beschrijft, en de ander zit dan te wachten op de sociale interactie. Die wil niet weten wat voor kleur onderbroek er doorschijnt bij de jurk van de gravin; die speler wil juist zijn hoffelijke toneelspel inzetten! Praten van character tot character, van PC tot NPC. (Verhaal- en vertellingstijl kunnen dus ook bij de verwachtingen worden meegenomen.)
Een andere trend die ik zo nu en dan de kop op zie steken, is het splat-bookism. Wanneer je bij wat ervarener spelers zegt dat je een campaign wilt starten en dat ze de Core Books mogen gebruiken, dan begint het al. "Mag ik uit boek X toch ras Y spelen?" "Mag ik uit boek Z toverspreuk AA?" "Ik heb alles uit de Core al gespeeld." "Ik heb een leuke website gevonden..."
Wanneer je ze dan vraagt of ze wel eens een vrolijke Human Necromancer (Wizard specialist) hebben gespeeld, kijken ze je aan met een blik die boekdelen spreekt. Ze hebben nooit eens met alleen de Core Books sommige tradities doorbroken. Immers, alle necromancers zijn toch sombere figuren die al het leven haten? Of ze gaan voor combat-efficiency. "Waarom speel je niet eens een fighter met een klein schild, een korte speer, en licht pantser? " "Mag ik dan uit boek X feat Y, want anders is mijn AC zo zuig..." En wanneer je dan 'alles' toestaat, maak je borst maar vast nat. Dan komen de Half-Celestial/Half-Centaur Awakened Ooze Undying Paladin/Sorcerer/Rogue/Monk/High Inquisitor/Home-Brew-Prestige-Class-Z characters. Misschien zie je als lezer al dat ik daar juist een beetje de kriebels van krijg. Een eerder antwoord in deze draad sprak er al van dat je nog zelden ziet dat een avontuur in de kroeg start, en bij het kampvuur eindigt.
"Maak maar een character." Veel campaigns beginnen hiermee. Zelfs als er dan een limiet op ligt waarbij alleen Core Rulebooks gebruikt mogen worden, is er nog de kans, als je geen thema of andere restricties legt, een groep charaters bij elkaar komt waar nekharen van overeind gaan staan. Wat doet een chaotic evil elf barbarian in de stad bij de lawful good dwarf paladin en zijn lawful neutral halfling monk maatje? Voeg er nog een chaotic good gnome sorceress aan toe en de onsamenhangende kermis is compleet. Deze combinaties moeten wel in de kroeg beginnen waar specifiek die vier characters voor iets worden aangewezen. Maar is het nog leuk? Om dit leuk te houden, zeker voor de DM die er ook voor zijn of haar plezier zit, is het wellicht handig als de spelers ook meer tijd en aandacht spenderen aan een stukje achtergrond en motivatie. Wat doet deze barbaar elf in de stad, en waarom hakt de paladin dwerg die barbaar niet meteen om als die elf met een set verse mensendarmen om zijn nek binnen komt wandelen? Wat bindt hen dieper, zodat ras, alignment en class (en regels) niet meer uitmaken?
Het kan natuurlijk ook leuk zijn, en een uitdaging, om als DM de wat extremer varierende groepen te leiden. Maar ik denk, dat je als DM toch in jouw voorbereiding al heel wat slagen kan winnen, door tevoren ook even een gesprek te houden met de spelers. Over taboes en verwachtingen. Over thema's van de campaign en restricties op rassen, classes, alignments (of andere relevante zaken die nu niet genoemd worden. Deze tekst spreekt met heel veel D&D termen die in andere systemen wellicht niet voorkomen).
Ik zou dus willen sluiten met de stelling, dat je beter kunt vragen: "Wat lijkt jullie tezamen leuk? " Wanneer je daar met zijn allen uit kunt komen, denk ik dat je een win-win scenario hebt. Dan kom je tot dingen zoals de Shackled City campaign waarin ik heb gespeeld. Een DM die zich zeer betrokken opstelde, spelers die wilden, characters die het goed met elkaar konden vinden. Op een vijfde-spelerwissel na door omstandigheden hadden we een vaste kerngroep van de DM en vier spelers die van level 1 tot en met level 21 het adventure path doorliepen. Ik denk er nog met plezier aan terug. Zo leuk was dat!
Om die reden maak ik vaak zelf de karakters voor de spelers (veel van mijn spelers zijn ook niet zo thuis in DSA 4.2 regels). Ik vraag wat ze willen en ga er mee aan de slag en probeer mogelijke combinaties te maken. Karakters die te buitensporig zijn of niet in algemene termen bij een "standaard" groep passen probeer ik te omzeilen; ik praat dan met de speler en stel een ander alternatief voor wat enigszins ook kan en wat toch aan de speler zijn wens tegemoet komt.
Overigens LordX, je kaart een goed punt aan. Een gesprekje met spelers over de verwachtingen en taboes kan een hoop narigheid later voorkomen.
Overigens LordX, je kaart een goed punt aan. Een gesprekje met spelers over de verwachtingen en taboes kan een hoop narigheid later voorkomen.
Om een of andere reden heb ik een voorkeur voor avonturen waar je bij het begin diep in de nesten zit, maar waar je uiteindelijk triomferend eindigt. Is dat raar?
Ik baal er nog steeds van dat we toen nee hadden gezegd.
Hmm, ik was erbij toen je zo'n idee voorstelde. Ik geloof dat 2 andere spelers toen niet echt geamuseerd waren. Ik kan het ook wel begrijpen. Je hebt een kast vol boeken en je wilt ze ook echt allemaal gebruiken, maar op deze manier komt daar natuurlijk niks van.Lord Xcapobl schreef:Een andere trend die ik zo nu en dan de kop op zie steken, is het splat-bookism. Wanneer je bij wat ervarener spelers zegt dat je een campaign wilt starten en dat ze de Core Books mogen gebruiken, dan begint het al. "Mag ik uit boek X toch ras Y spelen?" "Mag ik uit boek Z toverspreuk AA?" "Ik heb alles uit de Core al gespeeld." "Ik heb een leuke website gevonden..."
Wanneer je ze dan vraagt of ze wel eens een vrolijke Human Necromancer (Wizard specialist) hebben gespeeld, kijken ze je aan met een blik die boekdelen spreekt. Ze hebben nooit eens met alleen de Core Books sommige tradities doorbroken. Immers, alle necromancers zijn toch sombere figuren die al het leven haten? Of ze gaan voor combat-efficiency. "Waarom speel je niet eens een fighter met een klein schild, een korte speer, en licht pantser? " "Mag ik dan uit boek X feat Y, want anders is mijn AC zo zuig..." En wanneer je dan 'alles' toestaat, maak je borst maar vast nat. Dan komen de Half-Celestial/Half-Centaur Awakened Ooze Undying Paladin/Sorcerer/Rogue/Monk/High Inquisitor/Home-Brew-Prestige-Class-Z characters. Misschien zie je als lezer al dat ik daar juist een beetje de kriebels van krijg. Een eerder antwoord in deze draad sprak er al van dat je nog zelden ziet dat een avontuur in de kroeg start, en bij het kampvuur eindigt.
"Maak maar een character." Veel campaigns beginnen hiermee. Zelfs als er dan een limiet op ligt waarbij alleen Core Rulebooks gebruikt mogen worden, is er nog de kans, als je geen thema of andere restricties legt, een groep charaters bij elkaar komt waar nekharen van overeind gaan staan. Wat doet een chaotic evil elf barbarian in de stad bij de lawful good dwarf paladin en zijn lawful neutral halfling monk maatje? Voeg er nog een chaotic good gnome sorceress aan toe en de onsamenhangende kermis is compleet. Deze combinaties moeten wel in de kroeg beginnen waar specifiek die vier characters voor iets worden aangewezen. Maar is het nog leuk? Om dit leuk te houden, zeker voor de DM die er ook voor zijn of haar plezier zit, is het wellicht handig als de spelers ook meer tijd en aandacht spenderen aan een stukje achtergrond en motivatie. Wat doet deze barbaar elf in de stad, en waarom hakt de paladin dwerg die barbaar niet meteen om als die elf met een set verse mensendarmen om zijn nek binnen komt wandelen? Wat bindt hen dieper, zodat ras, alignment en class (en regels) niet meer uitmaken?
Het kan natuurlijk ook leuk zijn, en een uitdaging, om als DM de wat extremer varierende groepen te leiden. Maar ik denk, dat je als DM toch in jouw voorbereiding al heel wat slagen kan winnen, door tevoren ook even een gesprek te houden met de spelers. Over taboes en verwachtingen. Over thema's van de campaign en restricties op rassen, classes, alignments (of andere relevante zaken die nu niet genoemd worden. Deze tekst spreekt met heel veel D&D termen die in andere systemen wellicht niet voorkomen).
Ik baal er nog steeds van dat we toen nee hadden gezegd.
Nee, niet raar. of althans, je bent daar niet alleen inToejam schreef:Om een of andere reden heb ik een voorkeur voor avonturen waar je bij het begin diep in de nesten zit, maar waar je uiteindelijk triomferend eindigt. Is dat raar?
Ik prefereer ook zo'n soort game. Natuurlijk moet er wel licht zijn aan het einde van de tunnel! Op zich zijn 'fallen hero'games ook wel tof, waarbij je karakter eigenlijk erg goed was, maar door een noodlottige samenloop van omstandigheden zwak is en in de problemen zit."Stop! Jullie komen niet langs mij! Glupert heeft jullie snode plannen door!"