RPG en vertrouwen.

[Thekkur]

Stelling: om een goede rpg ervaring te hebben moet je gevoelens aanspreken die uit jezelf komen en die in je characters reacties tot uiting brengen. M.a.w. : bij 'serious roleplaying' laat je je emoties zien aan tafel.

Ik denk dat om een echte goeie rpg-sessie te kunnen houden vertrouwen aan tafel heel erg belangrijk is. In een eerder topic kwam het sluiten van je ogen aan de gaming tafel aan de orde, nu trek ik datzelfde een stapje verder. Naar mijn idee moet je om echt op te kunnen gaan in de game de rest af kunnen sluiten en alle terughoudendheid die je namens de mensen die aan de rpg tafel zitten kunnen laten varen, zodat je je emoties het werk kunt laten doen. Dat werkt alleen als je elkaar volledig kunt vertrouwen en je er zeker van kunt zijn dat de anderen aan tafel je niet achter je rug om zitten uit te lachen. Vinden jullie vertrouwen in de personen aan de speeltafel belangrijk?

[Wijlen Fandath Ryne]

Stelling: om een goede rpg ervaring te hebben moet je gevoelens aanspreken die uit jezelf komen en die in je characters reacties tot uiting brengen. M.a.w. : bij 'serious roleplaying' laat je je emoties zien aan tafel.

Hoeft niet per se vind ik, ligt er ook aan wat je zoekt in het rollenspel, en dat kan voor iedereen verschillend zijn (zie ook deze post). Ik probeer niet mijn eigen karakter en emoties naar voren te brengen, maar die van het door mij gespeelde character, in wie ik me tracht te verplaatsen. Natuurlijk blijft er altijd veel van jezelf in zitten, maar als je er meerdere speelt en je wilt ze toch laten verschillen, ben je vrij rationeel bezig om er over na te denken hoe die figuren op verschillende situaties zouden reageren.

Maar om op je originele vraag terug te komen: ja, vertrouwen is heel belangrijk, en ik denk dat het voor een deel ook tamelijk vanzelfsprekend is. Je bent namelijk al een grens over door sowieso aan een rollenspel mee te doen: door te doen alsof b.v. de mensen van wie ik hier even een plaatje heb laten zien, in werkelijkheid strijders, magiërs of elfen zijn, ga je er al van uit dat je bereid bent elkaar binnen die context serieus te nemen. We hebben het hier niet over de gemiddelde medeburger die je glazig aankijkt als je vertelt dat je 's avonds met wat andere lui rond een tafel zit en aan de hand van morsige "character sheets" avonturen beleeft in een fantasiewereld.

[v1nce]

Natuurlijk, in theorie ben ik het daar wel mee eens. Maar als ik heel eerlijk bent klonk het wel erg fluffy en beetje emo zoals jij dat schreef. In de praktijk vind ik emoties bij RPG wel belangrijk maar ook weer niet zo overdreven. Ik bedoel als wat jij omschrijft mijn ultieme doel was dan ging ik wel bij een theathergezelschap en Romeo en Julliete of zo opvoeren, huilen op het podium, niks geen game mechanics of dobbelstenen of whatever. Niks mis mee maar Niet mijn ding!

Ik denk dat het ook niet per se zoveel met 'Serious RPG en' te maken heeft. Het is een aspect er van niet de definitie vind ik. Een waarvan ik vermoed dat je het bijna kan vergeten in een groep van 3 of meer mensen. Er is altijd wel iemand die zie niet zo wil laten gaan en dus ook een remmende factor zal vormen. Te veel emotie is ook slecht. Mensen kunnen zich idd ongemakkelijk gaan voelen, het te persoonlijk op gaan vatten allemaal of zo in hun emotie/rol verstrikt raken dat ze te veel van de spotlight opeisen en de andere mensen (die misschien minder snel helemaal los gaan) geen kans geven om al te veel te zeggen of toe te voegen.

Nee, ik hou meer van Roleplayen en Gamen dan van Emotieplaying, dat bewaar ik toch voor andere dingen en situaties. Zo lang mensen maar wel wat emotie in hun pc leggen, alle leden van de groep hun ei kwijt kunnen en voldoen aan de andere dingen waar we het zo vaak over hadden ben ik al super tevreden en heb ik het erg naar me zin. Om daarnaast ook te verwachtten dat ze allemaal 'Thespains' worden of heel emo doen, nou liever niet.

Als laatste (controversiele) uitspraak zal ik nog toevoegen dat toch wel ernstig vermoed (door ervaring) dat een grote meerderheid die erg emo in het leven staat en dat ook goed kan uitten in een game vaak niet de meest 'down to earth' of praktische personen zijn. Die combinatie zie je zelden (wel tof als die er is).. D.w.z. dat ik denk dat je met zo'n theoretische 'emo groep' nog minder kans hebt om regelmatig af te spreken en te spelen en meer kans op Hommeles onderling.

Ik vind zelf dat je prive (en zeker prive emoties en vooral problemen) zo min mogelijk in een tof spel moet betrekken, dat kan nl erg naar worden als het misloopt zoals we al een of twee keer op forum hebben mogen merken.

[Thekkur]

Volgens mij hoeft er niet zo'n duidelijk onderscheid te zijn tussen 'emoplay' (yuck, wat voor woord heb je nou op het forum gebracht v1nce!) en adventure rpg. Volgens mij is juist de mix heel erg belangrijk. Zie het hetzelfde als een goeie film: het ene moment grijpt hij je bij je kladden, het andere wordt je omvergeblazen door de actie.
Ik zit (om het maar even door te trekken) niet te wachten op een psychologisch drama, maar ook niet op een steven seagal actieavontuur.
De wisselwerking tussen de 'onbegrensde mogenlijkheden' en het opzoeken van je eigen grenzen spreekt mij wel aan.
Wat je zegt Fandath: natuurlijk heb je sowieso al vertrouwen in de mensen waarmee je aan tafel zit, maar of je ze écht vertrouwt en de mogenlijk hebt je gevoel te uiten zonder dat iemand daar mee aan de haal gaat... dat bepaald wel de intensiteit van de rpg.
@v1nce: in denk dat je prive problemen niet in je spel moet laten voorkomen, maar wel dilemma's of fascinaties. En dan moet je er op kunnen rekenen dat de mensen aan wie je die gevoelens openbaart daar op een integere manier mee omgaan.

[Wijlen Fandath Ryne]

morele dillemas, culturele verschillen en machtsverhoudingen/ vooroordelen kunnen volgens mij wel tot heel mooi rollenspel leidden. (als de spelers het niet persoonlijk aantrekken)

Volkomen mee eens, dat zou ik ook graag vaker zien. De keren dat de DM zoiets goed wist te doen waren prima avonden.

[v1nce]

Yup ook mee eens, die dingen hebben bij mij ook voorkeur om in een spel te zien.

[Thekkur]

Daar sla je de spijker op de kop DrC! Het gaat mij ook niet om 'emoplay' met betrekking op jezelf maar om het je volledig durven inleven in een personage. Dat heeft wel degelijk te maken met emoties, zeker als het gaat om heftige onderwerpen. Het je kunnen veplaatsen in iemand die besluit een weerloze burger te doden (en daarbij nog een bepaalde menselijkheid te betrachten) kan best een heftige ervaring met zich meebrengen.
Voor mezelf sprekend: ik vind het een goed gevoel om op een sessie terug te kunnen kijken en te kunnen zeggen 'tijdens de sessie was ik iemand anders en handelde ik naar de gedachten en emoties van die persoon'.

[v1nce]

Met laatste post ben ik het ook erg eens. Het probleem met "te veel" iemand anders zijn vind ik vaak dat zo'n personage te aanwezig is en de anderen overstemd. Dat had ik al gzegd maar om het te verduidelijken:

Goede DM kan er voor zorgen dat hele party aandachtig op kan gaan in verhaal en achtergrond door ze met vette omschrijving 'ergens anders te plaatsen'. Het is idd ideaal als een goede film ondergaan of een boek lezen waar je zelf ook behoorlijk wat invloed op kan uitoefenen en een pc hebt die best vrij is in doen en laten.

Anderzijds een speler kan zichzelf heel erg verplaatsen in PC en daarbij/daardoor ook in gamewereld (soms) maar hij is dan wel veel aan het woord en de 'centre of attention'.. vaak te veel. Je kan bijna niet vier emotionele, in de aandacht staande personen hebben die allemaal veel aan bod komen. Het word dan al snel een zooitje en soms zelfs een competieief gebeuren. Je hebt maar zo veel gametijd en aandacht. Natuurlijk moeten PC's het liefst veel inleven en veel toevoegen maar denk dat de rol van PC's toch vaak meer reageren dan initieren is in een traditionele game en dat heeft goede redenen en effecten.

Om even een ranzige beeldspraak te gebruiken:

Emoplaying is soms masturbatie

Storyplaying/jezelf verliezen in het verhaal zorgt er voor dat iedereen aan zijn gerief komt!

[Thekkur]

"Emoplaying is like masturbating"

ja, en dan ook nog eens en plain public!

Daarvoor denk ik ook dat een groep dus niet per definitie uit vier personen moet bestaan. Misschien 3 max 4. Er dan nog vanuit gaand dat mensen het respect op kunnen brengen naar elkaar te luisteren. Hoe meer mensen aan tafel, hoe meer de nadruk komt te liggen op het 'adventure' gedeelte.

[v1nce]

Hmm, is dit in een omslag in je denken Tijn? Ik dacht dat je vroeger grotere groepen leuk vond en ook stellig zei: Ik wil geen mensen uitsluiten/met veel & verschillende mensen spelen.. Of vergis ik me nu?

Zou het kunnen dat je nu tijdelijk deze speelvorm erg leuk vind maar dat dat ook weer verandert in toekomst?

Ik ben ook nog steeds voor groepen van 4 of desnoods 3 maar zoals gezegd gaat 2 me te ver.

Toch heb ik nog de vraag: als het adventure gedeelte erg wegvalt wat is dan nog het verschil met theather? En waarom dan niet (impro)theather gaan doen ipv RPG, immers met theather leg je jezelf nog meer bloot en kan je je lichaam gebruiken alsook props en kleding...? En over het algemeen zijn theathermensen erg 'respectvol voor de rol' in vergelijking met de gemiddelde RPG er ze laten je altijd uitspreken. Nou ja ik moet er niet aan denken theather maar wat jij omschrijft lijkt wel een hoop die kant op te gaan.

Over dat adventure gedeelte, het zwaard snijd aan twee kanten. Een adventure kan ook een zeer goed verbindend element zijn die een groep juist doet samenwerken en respectvol met elkaar gamen. Immers ze hebben een gedeeld doel en hun RPG staat (ook) in dienst van dat doel ipv van een toch wel zelf gericht doel..: nl hun rol uitspelen en het adventure laten voor wat het is.

[Ridder Pim]

Als je jezelf helemaal kan laten gaan in een karakter, dan ligt het er meer aan in hoeverre je je door medespelers laat beïnvloeden.
Iemand die al een aantal jaar speelt heeft daarbij misschien wat minder moeite om emoties te tonen dan iemand die net begint.
Bij mij heeft het ook even tijd gekost voordat ik mijzelf flink kan uitleven in mijn karakter.
Bij nieuwe groepen laat ik ook niet meteen het achterste van mijn tong zien.

[Lady M.]

Ik denk dat emoplay eigenlijk net zo aanwezig moet zijn als geweld en humpiedumpie in rpg: als het er toe doet voor het spel en goede beschrijving volstaat vaak wel.

Om inderdaad emoties te laten zien in je spel is vertrouwen wel iets wat daarop van invloed kan zijn, maar ik denk dat het ook voornamelijk afhankelijk is van de persoon zelf. Ik vertrouw mijn medespelers en DM absoluut daarin, maar ga niet aan de speeltafel staan janken of wat voor andere emotie dan ook. Anderzijds denk ik dat genoeg mensen die dat makkelijk zouden doen, niet perse dat vertrouwen hoeven te hebben.

[Lord Xcapobl]

Vertrouwen is voor mij belangrijk om net even dat stapje verder te gaan in het spel dan aan de tafel waar je al weet dat sommige dingen, sommige manieren van spelen, niet 'aan zullen komen'. Het hoeft er hierin niet om te gaan dat je als speler werkelijk zit te huilen als het character een groot drama overkomt, maar er is zeker nog een verschil in mijn speelstijl als ik die vergelijk tussen bijvoorbeeld mijn vaste groep van spelers die ik al enkele jaren ken, en een spel op de Meeting. Ik wil erop kunnen vertrouwen dat ik in elk geval serieus genomen wordt wanneer ik me in mijn character inleef. Doorgaans lukt dat minder goed bij mensen die je minder goed kent, zeker omdat je voor het zelfde geld aan tafel kunt zitten met volslagen losgeslagen post-puberale spelers die het compleet belachelijk proberen te maken als je (als character) probeert iemand te versieren (al dan niet ten gunste van het verloop van het spel), of een stukje emotie in je character stopt.
Niet alles hoeft dan maar meteen uitgespeeld te worden, maar een volwassen reactie die je in een vertrouwde groep kunt verwachten is dan toch wenselijk.
En natuurlijk is het gewoon niet aan alle groepen om op dezelfde manier te spelen. Ik ken groepen waar het ondoenlijk is om uit te stijgen boven het Dungeon-Crawl gehalte, gewoon omdat elke speler en de DM het gewoon zijn zo te spelen, het leuk vinden in die stijl te spelen, en ook geen behoefte hebben aan anders. Ik denk dat het minder vertrouwen vergt om in zo'n groep te spelen dan bijvoorbeeld bij 'Deep Immersion' spellen, of de genoemde 'Serious Roleplaying' groepen.
In dat kader is het interessant om eens na te denken over de volgende toevoegingen aan de stelling:

• Sommige speelstijlen vergen meer vertrouwen binnen de groep dan andere.
  Sommige specifieke regelsets nodigen een bepaalde speelstijl uit en daarmee een grotere vraag naar vertrouwen tussen de spelers en de DM.
  Sommige character concepten vereisen meer vetrouwen in en van de andere spelers en DM.

[Lairnaedon]

Alles is relatief, zeggen ze weleens!

In deze discussie zeg ik ook wat ik altijd al zeg: dat is per persoon verschillend. Zoals Xcapobl al zei.... het kan liggen aan de spelers, de setting, de stijl, de characters... noem maar op.

In mijn eigen ervaring was één character in het specefiek voor mij zeer interessant om te spelen op deze manier. Ik wilde met dit character op ontdekkingsreis in een andere wereld met andere personen om mij heen. Het was een vrouwelijke rogue (/fighter) in een langlopende D&D game van Thekkur. In het laatste gevecht liepen de emoties voor mijn character hoog op, en ik ging er helemaal in mee. Het was fantastisch. Wat mij in deze sessies tegenviel was een andere speler in de groep, die het "immersion effect" duidelijk niet over zich heen liet komen (en maar bleef uithalen met zijn greatsword+firedamage). Daarmee belemmerde hij een aantal dingen voor mij als speler om uit te kunnen spelen met mijn character.

Theater heeft er wel degelijk mee te maken! Schaam je vooral niet om dat toe te geven. Als je "echt" wilt roleplayen, dan ben je aan het acteren. Bot gezien, maar in het theater acteren ze ook, zij het dan voor deels andere doeleinden. Acteurs verdienen er hun geld mee, maar acteur moet je, net als roleplayer, van binnen zijn. Als je niet kan acteren, ben je geen acteur

Emoplay, zoals dit in dit topic wordt genoemd, kan op zich geen kwaad. Als iedereen het er maar mee eens is aan tafel. Het is iets voor fanatiekelingen, of mensen met een zekere emotionele stoornis? Niks voor mij iig. Ik kan wel diepgaand spelen, maar emo(/wrist)play is voor mij persoonlijk uit den boze.

Om maar weer even terug te gaan op het onderwerp vertrouwen. Ja, vertrouwen is ERG belangrijk wat betreft het loslaten van de emoties (van je character!). In het bovenaan genoemde voorbeeld was dat zeker ook het geval. Deze greatsword zwaaiende krijger was op zich een tof personage, hoe hij werd gespeeld. Er waren genoeg opties. Het was alleen de speler die niet genoeg vertrouwen er in durfde te leggen om zich te laten gaan in het spel. Daardoor werd het voor mij ook lastiger.

Vertrouwen is belangrijk in alle aspecten ervan.