Toren van Tijd en Sagrada, 4 maart 2019
Geplaatst: woensdag 6 maart 2019, 21:17
Met Vincere, Arumin, Eduard en Fandath speelden we deze keer nogal ‘andere’ spelen dan we gewend waren, deze keer: er werden geen gebieden veroverd, geen economieën opgebouwd en geen virtuele mensen aan het werk gezet of op expeditie gestuurd.
Toren van Tijd is een coöperatief in een setting die rond 1900 lijkt te spelen, hoewel er ook een computer en lasers in voorkomen. Beroemde schatten uit de wereldgeschiedenis (de Steen van Rosetta, de Mona Lisa, etc.) zijn gestolen door een professor die ze bewaakt in zijn huis. De spelers zijn een soort avonturiers die proberen om de schatten te redden. Ze lopen daartoe door het huis om de beveiliging uit te schakelen en de schat mee te nemen als dat gelukt is, terwijl de professor hen tegenwerkt door deuren te sluiten, de beveiliging weer aan te zetten en de avonturiers weg te jagen. En intussen loopt de tijd door: als het niet snel genoeg lukt om een schat te redden, verdwijnt die voor eeuwig in de kluis van de professor. Wie er het eerste vier heeft, wint (de professor of de spelers dus).
Het viel nog niet mee. De eerste schat hadden we vlot te pakken, maar daarna konden we niet voorkomen dat de professor er drie tegelijk opborg. Gelukkig hadden we in het vervolg nog genoeg tijd om drie andere schatten veilig te stellen zodat we het spel net met 4-3 wonnen.
Al met al een vlot te spelen spel met erg veel onderlinge interactie (‘als ik nou….. dan kan jij….’), zeker een aardige toevoeging aan onze verzameling coöperatieve spellen.
Het vervolg was Sagrada, een spel dat ik bij Trollhamer leerde kennen en zo aardig vond dat ik het heb aangeschaft. Het mechanisme wijkt totaal af van wat we gewend waren. Iedere speler is een glaszetter die moet proberen een raam van een kathedraal zo fraai mogelijk te maken, rekening houdend met vooraf vastgestelde patronen. Het spel bevat niet minder dan 90 dobbelstenen in vijf verschillende kleuren. Iedere ronde worden er (met vier spelers) 9 dobbelstenen gegooid, die je dan bij toerbeurt aan je raam kan toevoegen. Door dat zo behendig mogelijk te doen kunnen punten gescoord worden voor bepaalde patronen of combinaties. Maar er moet aan allerlei regels worden voldaan: dezelfde waarden of dezelfde kleuren mogen niet naast elkaar en op bepaalde vakken moet een bepaalde kleur of waarde.
Vincere kreeg als enige zijn raam helemaal compleet: de anderen moesten een keer ‘passen’ en bleven met een gat zitten waar de wind guur door naar binnen blies. Maar verder zagen ze er best aardig uit. Eindstand: Vincere 64, Arumin 58, Fandath 55, Eduard 45.
Het winnende kerkraam!
Toren van Tijd is een coöperatief in een setting die rond 1900 lijkt te spelen, hoewel er ook een computer en lasers in voorkomen. Beroemde schatten uit de wereldgeschiedenis (de Steen van Rosetta, de Mona Lisa, etc.) zijn gestolen door een professor die ze bewaakt in zijn huis. De spelers zijn een soort avonturiers die proberen om de schatten te redden. Ze lopen daartoe door het huis om de beveiliging uit te schakelen en de schat mee te nemen als dat gelukt is, terwijl de professor hen tegenwerkt door deuren te sluiten, de beveiliging weer aan te zetten en de avonturiers weg te jagen. En intussen loopt de tijd door: als het niet snel genoeg lukt om een schat te redden, verdwijnt die voor eeuwig in de kluis van de professor. Wie er het eerste vier heeft, wint (de professor of de spelers dus).
Het viel nog niet mee. De eerste schat hadden we vlot te pakken, maar daarna konden we niet voorkomen dat de professor er drie tegelijk opborg. Gelukkig hadden we in het vervolg nog genoeg tijd om drie andere schatten veilig te stellen zodat we het spel net met 4-3 wonnen.
Al met al een vlot te spelen spel met erg veel onderlinge interactie (‘als ik nou….. dan kan jij….’), zeker een aardige toevoeging aan onze verzameling coöperatieve spellen.
Het vervolg was Sagrada, een spel dat ik bij Trollhamer leerde kennen en zo aardig vond dat ik het heb aangeschaft. Het mechanisme wijkt totaal af van wat we gewend waren. Iedere speler is een glaszetter die moet proberen een raam van een kathedraal zo fraai mogelijk te maken, rekening houdend met vooraf vastgestelde patronen. Het spel bevat niet minder dan 90 dobbelstenen in vijf verschillende kleuren. Iedere ronde worden er (met vier spelers) 9 dobbelstenen gegooid, die je dan bij toerbeurt aan je raam kan toevoegen. Door dat zo behendig mogelijk te doen kunnen punten gescoord worden voor bepaalde patronen of combinaties. Maar er moet aan allerlei regels worden voldaan: dezelfde waarden of dezelfde kleuren mogen niet naast elkaar en op bepaalde vakken moet een bepaalde kleur of waarde.
Vincere kreeg als enige zijn raam helemaal compleet: de anderen moesten een keer ‘passen’ en bleven met een gat zitten waar de wind guur door naar binnen blies. Maar verder zagen ze er best aardig uit. Eindstand: Vincere 64, Arumin 58, Fandath 55, Eduard 45.
Het winnende kerkraam!