En is het spelen van RPGs van invloed op je eigen denkwereld, en de denkwereld van kinderen? Ik ga hierbij uit van een 'realistisch' omschrijvende GM. Geen wacko munchkinism dus.
Er worden veel discussies gehouden over of computergames en films van invloed zijn op de denkwereld van jongeren/kinderen. Er zijn geen aantoonbare bewijzen daarvoor vastgesteld, maar er is wel een verband tussen hoe 'normaal' kinderen bijvoorbeel geweld vinden en hoe vaak ze geweldsfilms kijken. (Of hoe normaal mensen bomaanslagen vinden en hoe vaak ze in het nieuws worden gemeld. A bomb a day keeps the pacifist away.)
Een voordeel van RPG's is dat ze grenzeloos zijn. Wat de GM en de spelers samen bedenken gebeurt. Maar hoe fantastisch beschreven ook en hoe goed hij zich inleefd, er zal geen speler zijn die emoties voelt bij het kopen van een halfje brood. Zelfs niet als zijn personage nog nooit een brood heeft gegeten. Dat heeft er alles mee te maken dat de speler zelf dagelijks een halfje brood koopt, en het voor hem de normaalste zaak van de wereld is.
Omschrijft de GM daarentegen een verkrachting tot in de details, dan zou ik vreemd opkijken als de spelers daar niet onpasselijk van worden. Of op zijn minst enige emotie (hopelijk niet sexueel getint) bij voelen. Zelfs al zou het personage dagelijks verkrachtingen meemaken.
Wat ik daarmee wil zeggen: er zijn altijd paralellen tussen spelers en hun personages. Nu is de vraag; is dat vise versa ook zo?
Als je een personage speelt dat een evil alignment heeft, en de GM omschrijft keer op keer je gruweldaden in detail, heeft dat dan zijn weerslag heeft op je eigen kijk op het leven? Of is het vertel medium daar niet krachtig genoeg voor?
In tegenstelling tot computerspellen en films zijn er geen sterke visuele prikkelingen aanwezig. Maar zijn die wel altijd nodig voor een bewustzijnsverandering? Het personage uit een RPG heeft tenslotte veel meer mogelijkheden tot beinvloeding dan een 'game' personage of een hoofdpersoon uit een film. Niet in de laatste plaats emoties. Een rpg-er is niet simpelweg toeschouwer van de daden, hij kan er iets aan doen, of ze zelfs zelf begaan. Daarnaast komt nog eens dat de situaties in RPG's vele malen heftiger kunnen zijn, simpelweg omdat er geen leeftijdskeuring is voor rpg-sessies.
Schotel je als GM je spelers aan de lopende band gruwelijke en immorele conflicten voor, dan loop je daarmee de kans dat ze er door worden 'afgestompt' cq immuun voor worden. ("goh, de zoveelste hersenpan die openvliegt") Een stap verder gaat het als je bijvoorbeeld keer op keer in detail ingaat op een verkrachting of een marteling. Natuurlijk zijn kinderen hier vele malen vatbaarder voor.
Mijn eigen uitgangspunt: het omschrijven van 'intense' situaties kan een perfect middel zijn tot inleving. En soms zelfs tot tot ooc bewustwording van de spelers. Het biedt de mogenlijkheid spelers buiten het spel om aan te zetten tot nadenken, net als films of kunst dat kunnen. Je zou dit geeengageerd roleplayen kunnen noemen. Waar ik overigens al eens eerder een thread over heb gestart...
Mijns inziens zou je 'verheerlijkte ethisch immorele situaties' moeten vermijden. In ieder geval in het bijzijn van kinderen
Spelers hebben snel de neiging om te gaan 'uitproberen' waar ze in de game wereld mee weg kunnen komen. Wat zou de GM omschrijven als ik zeg dat ik het kind doodschop? Dus geen speler personages die voor de lol verkrachten en vermoorden en daar nog eens ongestraft mee wegkomen als het aan mij ligt. Als is het maar door de situatie zo te omschrijven dat de rest van de party spontaan haar sympatie voor hun metgezel verliest... maw; evil campaigns outruled. 
RPG's moeten plezierig zijn om te spelen, en niet misslijkmakend!
/dit is dus niet serieus!)