Geplaatst: dinsdag 13 januari 2009, 13:27
door Tarmba
Een avondje Morgenster “chaos”.
Het kon niet uitblijven dat ik een stuk over een speelavond zou gaan tikken.
Nu zet ik hier erbij dat alle avonturen door elkaar lopen en het er voor mij niet zo veel doet of het tegelijk werkelijk zo verliep, de events als zodanig zijn wel aan een speeltafel gebeurd.
Ten eerste een introductie tot de groep waar ik het meest mee op pad was, Karaganda een soort ex strijder die besloot dat het vak ‘dief’ hem eenmaal beter lag dan eervol zijn brood als Strijder te verdienen, en van Meester Thurgon deze switch maken. Dan Zarathustra, een wel eervolle strijder, althans daar zullen ze in Orcland wel anders over denken, en vooral berucht om zijn stinkende schedelverzameling die hij had, met al zijn slachtoffers. Dan Zwerver Eradorn, de analen van hem vertelde dat hij ergens in een niets zeggend stukje grond graaf zou zijn, maar wie dat geloof, geloof dus een dwaas. Dan ik als Tarmba, een niets zeggende, maar ook legendarische vriendelijke ondode, die steeds (met dank aan Barbwire) tot de levende terug keerde.
En al de DM genaamd Thurgon (en als Ed D (Eradorn als karakter) de DM was speelde hij de frivole Elf Feraldo da Piro).
Het was ergens in Grafenfelds dat Tarmba voor het eerst op avontuur trok, aan zijn zijde stond de latere legende Grallog en ze hadden een conflict met ene Greifax van Gratenfelds, het standaard verhaal in de tijd, want alle die naar Gratenfelds gingen kwamen deze Graaf wel op hun pad tegen.
Na dit avontuur trok ik op met Zara en Kara, een duo apart, Zara zou ik willen omschrijven als de standaard Chaosknight, alleen zijn speler was dat ook, en het resulteerde nog wel eens in dat een halve woning aan meubels rijp waren voor de schroot, bij dit groepje sloot tovenaar Hagen zich aan, een legende op zich, omdat we de regels nog niet zo goed kende als stukje later wel kwam, tenslotte was alles nieuw, voor Thurgon, voor de spelers.
Dus werd Hagen (ook een karakter van Ed D) volgepropt met astrale power, uit een eerder avontuur hadden we massa’s diamanten en zo gevonden die we spontaan in astrale punten wisten om te zetten, wat resulteerde in een gigantische toverkol van de tweede graad, met astrale energie van een gemiddelde toverkol van de 16 de graad. En alle toverstaf betoveringen aan zijn zijde, een machtig wapen in een jonge tweede graad spelersgroep.
Natuurlijk kwamen Ed en Cor eruit dat dit figuur onrealistisch was, en hij verdween (hoewel het veel meer in het echie mee te maken had dat Ed D met al zijn studie gedoe geen tijd meer had dan wat anders) spoorloos ergens in Yetiland.
Toen brak de chaos los, een gezellige boel, daar niet van hoor, waar het alle kanten (behalve de goede natuurlijk) op kon. Met super chaoot Andreas, Peter van O, Ed D, Cor en moi aan de tafel zaterdags had je een aantal, zeg maar Morgenster elementen bij elkaar.
Ten eerste de voorliefde voor Heavy Metal, vaak was het zaterdags zo dat Peet, Dre en ik al vroeg bij Cor waren om de boodschappen voor die avond onderling te halen.
Dus sjouwde we met de kratten Hertog Jan, zakken chips en weet ik allemaal wat (ja er zat ook altijd een fles limonade bij, je kon nooit weten) en de eerste klanken van Judas Priest schalde uit de boxen, Breaking The Law Breaking The Law… maar soms vaak in de chaos van al, kwamen er ook wel dingen voorbij zodat de rest van de wereld (vooral de politie) niet zo blij werden, zo kon Cor hen bellen dat er een vrouw onderuit was gegaan voor zijn deur en terwijl onze Dre luid zong “If you gonna Die, die with your boots on” op het balkon, bedacht Cor dat het misschien wel beter was dat er een ome agent bij te halen, dus tring…. “politie Rotterdam” ‘ja hallo met Cor, er lig hier iemand onwel voor mij deur te wezen, ken je iemand sturen?’ … het bleef stil aan de andere kant, en helaas voor de vrouw was de politie niet van plan om op Cor’s belletje te komen, en pas toen andere mensen ook dringend begon te bellen en Cor er nog maar een telefoontje tegen aan gooide dat hij wel heel serieus was, kwam er een c10 aan gereden, en onze bard Dre veranderde zijn Die with your boots on in het wel befaamde Breaking the law… met twee toch wel hopeloos kijkende agenten naar hem, tja, hallo HET IS ZATERDAG, chaosnight hahaha.
Na dat we alles geïnstaleert hadden, de vroegere avonden gebeurde nog aan Cor zijn eettafel, en Dre veilig op de colaton zat (inmiddels waren er al de nodige eettafel stoelen gesneuveld door master of chaos) gingen we van start… Cor zittend op ‘killerkastje’ kruislings in de kleermakers zit, klaar voor alles wat kon gebeuren, tot ‘killerkastje’ een geslaagde aanval +6 op de arme Cor deed.
Tergend langzaam zakte ‘killerkastje’ vermomt als een dood normale stereokast in elkaar en wist een schroef in de rug van de arme Cor te planten, zodat hij toch wel wat levensenergie verloor, een flinke schram over zijn gehele rug en twee dochters die springend en wel ‘hij is dood” om hem heen jumpte, keek de meester door de wimpers heen of die nu werkelijk dit had mee gemaakt, natuurlijk, deze live action zat niet in welk scenario en het ergste was, Peet en ik lagen helemaal blauw en dubeel van het lachen, maar goed, als je het gezien had….. was het best een lollig gezicht hoe Cor probeerde doodsstil te blijven zitten een schroef dieper en dieper zijn rug in drong en nog stapte die niet snel van het kastje af, en zo belanden hij met ineen gezakte kast en al op de vloer… spontaan wilde ik reageren ‘en spelende meester wat hebbie nou geleerd’ maar dat heb ik maar achter wegen gelaten. Met een pleister over zijn gehele rug kon hij de avond voort zetten.
Zo spelend werd er geregelmatig om drank geroepen, vaak in de Grote Meneer Cactus show sfeer “de vierde (naar gelang natuurlijk welke ronde) ronde” en hup de flessen Hertog (vakkundig natuurlijk HJtjes genoemd) geopend, en snel naar het spel terug.
Waar ook chaos troef was. Zo kon het gebeuren dat Kara spontaan riep tegen zijn maten dat ze ‘zijn’ hazeldraak met rust moesten laten, dat waren zijn aptjes…. (??????)
Of Zara werkelijk met een Hagadismens vrouwtje onder het mom ‘ik groot krijg’ ging trouwen, of ik als een boronpriester geval een Ewout moest overtuigen dat een Elf niet spontaan zich zelf omtoverde in een Dwerg. Ewout was ook zo’n type apart ja… werkelijk ik weet niet of het een zege was voor avonturë of juist de pest. Maar Ewout stond bekend in alle Avonturijnse analen als ‘een gat in de markt’. Want stel je voor, er is één of andere enge tovenaar bezig en die weet je (en ik zou er ook niet blij mee geweest zijn om daarin omgetoverd te worden) te verwisselen met Zara, en je de duidelijke instructies van de spelleider mee gekregen hebt de rol van de ander over te nemen, en je blijf in de rol van Ewout om alles wat je tegen komt en even niet normaal was, weer een gat in de markt te zien, tja, dan snap ik de reactie wel van Dre (zijn zoon ook nog) “Nee joh, ik zie een gat in de markt, idioot”.
In de meeste avonturen gebeurde er wel wat, nu had ik de vreselijke neiging om per avontuur een held te verslijten, soms geheel door een zoveelste dwaze actie, meestal omdat één van mijn maatjes op wel heel ludieke wijze dingen als gifplanten of Bommdraken gevechten aan mij over te laten
Zo testen Zara en Kara ooit een iets wat verdacht uitziende veldje uit of deze beplanting niet giftig waren, tja.. hoe verzet je tegen een ex-strijder en een kolos van een strijder jezelf als eerste graads elf? En yep, het waren natuurlijk gifplanten, en ze waren nog net vriendelijk genoeg om me arme elf uit de planten te trekken, en de boze reactie van Eradorn lachend in ontvangst te nemen.
Maar ik denk dat Grallog de kroon spande, naast Tarmba had ik Pluto, ook strijder van beroep, een eervol ventje, maar ook wel een mannetjes putter, stoer, niets vrezend en zo, zo’n standaard vechtmachine geval, het avontuur was een campagne, zelf geschreven en via het blad “de morgenster” in het bezit gekomen van Cor, genaamd De Zwarte Tweeling.
Het zal het lot van killerdice (Cor zijn 20d) dat precies toen ik over de brug liep er een gigantische Boomdraak aan gevlogen kwam, maar ik was al een flink in graden gestegen strijder, en hoewel het een Hazeldraakje was had ik al eerder met een draak de strijd aangebonden.
Dat was de kern ook niet van dit gebeuren, Grallog, die zich de Drakendoder noemde, had als wens, jawel U lees het heel goed, een Draak (liefst Reuze Draak) te verslaan, en DIT was dus zijn moment zou U denken. Een heftige strijd branden los op de brug, zodat Eradorn, Zara en Kara (toch ook geen misselijke mannetjes zou ik zo denken) veilig naar de overzijde konden, terwijl de strijd tussen man en draak (lees Sjon en Cor als NPC bestuurder) gaande was, stond de befaamde drakendoder aan de andere kant (kan me hier zo maar bij voorstellen dat hij daar niet voor niets stond, en Cor het plan had bedacht hem werkelijk een strijd met Draak te laten uitvechten, als hij tot het slimme idee was gekomen om de brug terug op te gaan en de fel vechtende Pluto te gaan assisteren) in zijn vreugde eindelijk een draak in echie te zien, te springen “een draak, een draak”, maar van een spontane hulp actie kwam het niet van zijn zijde. Goed, Cor is niet een DM die graag zijn helden afmaakt, en er zal best, zeker om het slappe gedoe van mijn ‘maatjes’ compassie bij hem gezeten hebben, want ja, het is toch wel zwaar en bijna onmogelijk een Boomdraak uit de lucht te meppen, maar het gebeurde, de draak stortte het ravijn in waar de brug over heen hing, en Pluto kwam nauwelijks leven (om de waarheid te zeggen ik had er precies 1 levenspunt aan over gehouden) en ik strompelde naar mijn heldhaftige maten, die niet eens de tijd namen om te kijken hoe ernstig ik gewond was (en dat met twee specialisten Kara en Eradorn in de gelederen die ziektes en wonden in hun talenten hoog hadden staan) want de show must go on, en gingen verder.
Chaos punt twee. Zara, natuurlijk zou ik bijna zeggen, had een immense verzameling met schedels van alle door hem gedode creaturen, waar ook heel veel Orcs bij zaten.
Nu werd het geheel bewaakt door Uruks (inderdaad ik kan de Tolkien gehalte in het avontuur niet ontkennen, twee torens Uruks… best wel Tolkien ja), maar ja een chaos knight in je gelederen is eigenlijk vragen om moeilijkheden, en terwijl de rest een onopvallende manier zochten om hun fort te bereiken, weigerde Zara zich voor iets laagst als een Orc, hoe stevig ook, te verbergen.
Nu waren dit geen standaard ODM orcs maar serieuze stevige troltype Orcs die je niet één twee drie even aan een schedelverzameling zou toevoegen. Nu vond ik Orcs altijd wel saai, soort dingen die je in de pan hakte en als je er genoeg hun nek had omgedraaid was je een graadje gestegen (hey, dit doe me gelijk aan LOTR online denken, waar ik ongeveer het zelfde deed als Dwerg hahaha, aptjes verzamelen, de opdrachten kwamen van zelf) maar deze voor mij pas legendarische Orc achtige bezaten, en niet spontaan in de lach schieten, humor.
Ze hadden met overmacht Zara gevangen genomen, en wij als party hadden innerlijk al afscheid genomen van de legende Zarathustra, en ik hoorde Eradorn iets mompelen over ‘ik zal een herberg naar hem vernoemen’. Je kunt hier ook denken, hoe reageren Orcs algemeen als er een iets met ik weet niet hoeveel stinkende rottende schedels aan zijn riem komt aan wandelen waar 80% soortgenoten van je van zijn. Cor losten het vol humor op, daar stond de gigant, zonder kleren, wapens, en zonder schedels, vanaf de kantelen van het fort uitgelachen door een massa aan Orcs om het koddige plaatje.
In de tussen tijd waren de inbrekers uit de party al aan de slag gegaan met een gevonden toegangsdeur, maar welke falen trucjes ze er ook op los lieten, de deur was gesloten, en bleef gesloten, er zat niets anders op dan één van de drie strijders ging er met zijn schouders tegen aan beuken om deze te openen. Dit word dus hoe een grote held een dwaze dood sterft.
Zara was helemaal de kluts kwijt, zijn meest kostbare bezit was in handen van zijn grootste vijand gevallen, en innerlijk zont hij op wraak… Eradorn had nog wel wat kleren zodat hij ook niet geheel naakt meer door dit barre land liep, maar verders was hij kaal geplukt. Ondertussen vond Kara (waarschijnlijk niet geheel ongepland daar geplaatst door de immer compassie volle Cor) een fles met levenselixer. Broodnodig omdat Pluto daar als een soort Zombie nog steeds rond liep en zeker zonder dit helende drankje het avontuur zou redden. Maar eens een dief altijd een dief zullen we hier maar bij zetten, met al zijn kennis van dranken, giffen en dergelijke rook hij er aan en kwam tot de conclusie dat het hier inderdaad een fles met levenselixer betrof.
In plaats van dat per direct toe te dienen aan de opsterven liggende maat, dronk meneer in één teug het flesje leeg, want ja ook hij wat pijnlijke wondjes, lees : schrammetjes opgelopen…. Een woedende Ed reageerde furieus, eerst gooide hij een dolk in de onverlaat zijn rug, deze was ingesmeerd met een slaapgif, en Kara stortte ter aarde. Maar Eradorn was door het dollen heen, als iemand zo kon zijn, zo egoistisch dan sneed die hem zijn strottenhoofd door. Zo gezegd zo gedaan, wat natuurlijk een ruzie tussen de in echte leven neven opleverde. Cor was wederom de wijste en vooral slim. Om verdere escalaties te voorkomen, maakte hij er (en briljant moet ik zeggen) er een visioen van, Kara kreeg een visioen wat er zou gebeuren als hij dit zou uitvoeren en de beelden waren zo shockerend dat Kara de fles uit zijn handen liet vallen en het kostbare elixer verspilt over de grond lag.
Tja, zware pech voor mij dus, maar de vrede leek hersteld aan de tafel, en toen over naar het probleem de deur, zucht…. Hoe komt een legende triest aan zijn eind?
Grallog was de fitste, dus hij werd massaal gekozen als de man om de deur te beslechten, maar Grallog, toch ook al niet erg duidelijk ‘aanwezig’ bij een gevecht met een door hem zo graag bevochten draak, begon te zeuren “waarom ik altijd?”. Nu kon ik me al geen deur eerder in het spel voor de geest halen, en wat in andere avonturen gebeurd was, konden wij natuurlijk geen rekening mee houden, omdat Grallog alleen in dit avontuur bij deze party betrokken was.
Er ontstond een discussie, en ik, stom als ik was met 1 levenspunt, was hem zat. Nou kost het meestal wel een x-aantal lp als je een deur wil inbeuken, en wat ik deed getuigde niet van briljant rollenspel, zo half dood na een gevecht een deur te willen inbeuken, ik ben het me bewust, maar was de mannen vooral zat. En ja hoor de deur werd een zelfmoord, die nog slaagde ook, en hoe theatraal kan een verhaal lopen dat je enkele momenten er voor een draak naar de gallemiezen help en zelf je te pletter, nou iets meer dan dat, tegen.. een deur.
Voor Pluto dus geen heldendood, toch als speler vond ik toch mijn actie wel strijderachtig, onverschrokken, die draak was geen party dus ik beuk die deur in. Stom? Ja zeer stom en ik weet niet of het later door deze kamidingus actie was of werkelijk een ODM regel dat je bij vijf ongeveer het bewust zijn kwijt raakte. Kern is dat Grallog deze taak had moeten nemen, hij had nauwelijks enige schade opgelopen (Zara was ook niet geheel zonder wonden uit zijn encounter met uruks gekomen), maar voelde zich als (niet)drakendoder zich te goed voor die deur, ik vermoed ook dat het tiemult van Zara met de Uruks Grallog angstig had gemaakt, er konden wel van die super orcs achter die deur staan. En dan was hij wel de eerste, het blijf een vermoedde, maar onze (niet)drakendoder had bij die Boomdraak nu ook niet geheel lekker gereageerd.
Was het altijd chaos? Absoluut niet, er werd ook nog wel goed rollenspel gespeeld, erg goed zelfs, zeker toen Ed van A en Paul erbij kwamen, was het soms hylarisch.
Paul spande wel de kroon, zo kon het voorkomen dat hij en Ed D in een gigantische astrale oorlog, gniffel, je zou kunnen zeggen dat zijn toverkol schelmen streken op juiste wijze wist te beantwoorden, en de schelm van Ed (die in mijn idee hier te veel als DM optrad, maar dat is mijn mening) te kijk wist te zetten. Wat resulteerde dat Cor als meester ongeveer een hele avond riep “pagina 5” en in mijn gevoel, maar goed is al lang geleden, dat ongeveer de drie eerst komen de avonden nog vaker herhaalde.
Verhaal: ergens hadden de heren een huis op kippenpoten weten te scoren, waar ze weer eens op niet geheel volgens scenario wijze mee aan de haal waren gegaan (soms had ODM dat wel ja, want, en ik vermoed Paul, de heren hadden het als ideale vervoersmiddel door Avonturië opgevat en Ed als Schelm Pompidom (of zo iets) liet dit huis met kippenpoten op illegale wijze (lees: zonder dat de groep dat wilde, en daarmee als DM Ed en niet als Pompidom optrad) verdwijnen, wat vrij makkelijk was, je hoefde maar een rijmpje op te dreunen en het deed wat je wilde… nou dat lukte de Schelm wel… weg huize Kippevoet…. Maar ja, Ed had geen rekening gehouden met de toverkol van Paul, en was er persoonlijk verantwoordelijk voor dat dit een scenario werd waar het ‘ware scenario’ er niet meer toe deed. In een herberg (waar anders?) zich hij in de slaapzaal een leger aan vlooien, nou die waren er in overvloed, dus toen Pompidom de volgende morgen wakker werd en uit zijn raam vrolijk als schelmen behoren te zijn naar buiten keek, stond er een heel dorp aan huize Kippevoet onder zijn raam naar hem te lachen, maar Paul zou Paul niet zijn als hij niet als kers op de taart ook nog uit één van die vlooien een Pompidom getoverd had… met alle slappe lach momenten die daaruit voort kwamen tot gevolg… Tja, een schelm met het inteligentie van een vlo? Dat was meer lopen met hoge nood van het lachen naar de wc dan dat we ooit nog (in mijn beleving) aan pagina zes konden toekomen.
Dan was er natuurlijk ook Wargame, de eerste beste keer was dat al hylarisch, Cor heeft best een grote woonkamer… en aan het eind van de dag kwamen ze er achter dat de vloer te groot was, voor er 12 uur verstreken was, hadden de tot oorlog overgaande legers niet bij elkaar in de buurt.
Ook blijf het scenario wat gemaakt was van McBeth (McDeath geloof ik) lachen, Cor doopte het om in Julia (gespeeld door Barbwire) en de dwergjes (gespeeld door Peter O) want zowel het mega helden leger van Rinus als mijn troepen haalde de finale niet.
Ik werd letterlijk afgeslacht toen ik een klooster met bier belangrijker vond dan het doel (en als persoon Wasn’t I right no Orc shall drink good beer), terwijl Rinus met een stel Major Heroes in zijn leger, zeg maar soort leger vol met edele ridders en adelen, het zo belangrijk vonden een boogschutter Orc massaal te willen plat slaan waar Edje D een nieuw speeltje gevonden had… riddertje afschieten… en Rinus zijn leger was… geliqudeerd, nu had ik de pech dat op de eerste avond Andreas al compleet uitgemoord was door volgens mij Peter O die twee legers in deze campagne had, en ik een manke major hero in mijn gelederen had die mij erg vertraagde bij een rivier bedding. Kortom het zat de grote helden allemaal niet mee, Ed D kon eerst met Rinus en later mij dus in die rivier bedding naar hartenlust uitmoorden, en Andreas was ook al niet door zijn deel heen gekomen, dus bleven er alleen Julia en haar dwergjes over om het eindspel te spelen…. Tja… dobbeldice dobbeldice how can you desert me…..
Tot zo ver een verslag van de legendes van de Morgenster